روابط متقابل خلفا و على (ع)

درپاره‌اى روايات از على (ع) روايت شده كه ابو بكر و عمر را ستوده و فرموده است: آنان پيشوايان هدايت و راهنماى امت و مصلحان قوم و در اهداف خير، موفق و كامران بوده‌اند و از اين دنيا گرسنه خارج شدند (براى مطامع دنيوى مالى جمع نكرده‌اند).[1]

اولًا: روايت اين‌گونه احاديث ويژه اهل سنت است و شيعه به هيچ وجه آن‌ها را حجت نمى‌داند.

ثانياً: از نظر اهل‌سنت هم با توجه به احاديث ديگرى كه ديدگاه على (ع) را درباره خلفا تبيين خواهد كرد،[2] نمى‌تواند از اعتبار بر خوردار باشد.

ثالثاً: اين حديث به خاطر مرسل بودن، فاقد اعتبار است؛ زيرا كسى كه در اين حديث راوى از على (ع) است، به عنوان «رجل» از وى ياد شده و مجهول مى‌باشد.

در روايت ديگرى كه از «اسيد بن صفوان» از على (ع) در مورد آيه كريمه: «وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ»[3] روايت شده، مراد از كسى كه پيامبر را تصديق كرده «ابو بكر» معرفى شده است.

[1] . الطبقات الكبرى/ ج 3/ ص 210/ دار بيروت للطباعة والنشر.

[2] . به صفحه 41 مراجعه شود.

[3] . سوره زمر/ آيه 33.