جهان جلوه‌اى از رحمت خداست. رحمتى گسترده‌كه همه چيز و همه كس را فرا گرفته است. دوست و دشمن، مؤمن و كافر از اين رحمت واسعه برخوردارند. همگان روزى خدا را مى‌خورند و بسيارى از آنان به جاى سپاس نعمت به او كفر مى‌ورزند.

آيا اين افاضه و احسان بى‌دريغ دليل رضايت خداوند از آنان و نشانه پسنديده بودن انديشه‌ها و رفتار و اخلاق آنان است؟

اگر چنين است، چرا خداوند صريحاً رابطه دوستى خويش را با گروه‌هايى سلب مى‌كند و مى‌فرمايد:

«إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْخائِنِينَ»[1].

«إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ»[2].

«إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ»[3].

و آياتى ديگر.

پيامبر گرامى اسلام (ص) نيز كه مظهر رحمت رحمانيه و رحيميه خداوند بوده، چنين بوده است و خاندان گرامى وى نيز كه وارث اخلاق كريمه آن حضرت بوده‌اند، در ظاهر با دشمنان خويش نيز رفتار عاطفانه داشته‌اند.

[1] . سوره انفال/ آيه 58.

[2] . سوره قصص/ آيه 77.

[3] . سوره نحل/ آيه 23.