متقابلًا برخى آيات، مانند: «وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ..»[1] مربوط به برخى اصحاب است.

از اين رو شيعه اماميه معتقد است كه جمع انبوه و قشر عظيمى از صحابه رسول الله (ص) مانند صحابه مخلصى كه در زمان حيات آن حضرت در غزوات در ركاب آن حضرت شركت كرده و با مال و جان خويش در راه خدا جهاد كردند، و يا به فيض شهادت نائل آمدند، و يا پس از رحلت آن حضرت همچنان با آن حضرت وفادار باقى ماندند و حق صحبت را مراعات كردند، مورد احترام همه مسلمانان و برخى از آن‌ها از جايگاه بسيار بالا و والايى برخوردار بوده‌اند.

ج) اين بينش كه درباره همه صحابه نمى‌توان يكسان حكم كرد؛ چنانكه يادآورى شد، مستند به كتاب و سنت قطعى است و اجتهادى است كه قرآن و حديث پشتوانه آن است.

جايى كه اهل‌سنت كار برخى از صحابه دائر بر سب و دشنام برخى ديگر از صحابه يا فرمان به آن‌[2] را حمل بر اجتهاد مى‌كنند (كه اين توجيه نزد شيعه، موجه و قابل قبول نيست) چرا اين اعتقاد (عدم تساوى همه صحابه در ارزش و اعتبار) كه بر اساس اجتهادى درست و دليل قاطع صورت گرفته است، مورد قبول نباشد.

[1] . سوره توبه/ آيه 100

[2] . صحيح مسلم/ ج 5/ كتاب فضائل الصحابة/ باب فضائل اميرالمؤمنين/ مؤسسة عزالدين.