نكته اول: ابتدا بايد موضع نزاع با وهابيان در مسأله توسل، استغاثه و شفاعت دقيقاً روشن شود. موضع اين نزاع، توسل، شفاعت و ... پس از وفات پيامبر خدا يا اولياست.

ارزيابى و شرح: پيش از بررسى ادلّه بايد موضع نزاع را به خوبى شناخت؛ چون چه بسا طرفين به ادله‌يى تمسك كنند تا جواز يا استحباب شفاعت، توسل، استغاثه، را به اثبات رسانند يا آن را نفى كنند اما بحث آنان از موضع نزاع بيرون باشد و ادله‌ى آنان فايده‌اى نبخشد. هيچ كس از فريقين از سنى وهابى و غير وهابى و نيز شيعه منكر واسطه قرار داده (شفاعت)، وسيله قرار دادن (توسل) و نيز استغاثه به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله براى برآوردن حاجت و تبرك به اجزاى بدن و لباس و نيز بوسيدن آن‌ها در زمان حيات پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نيست. آثار فراوان از سيره و عمل صحابه در زمان حيات پيامبر خدا بر اين امور دلالت دارد.

بلكه استغاثه و توسل به ساير انبياء و اولياء در زمان حياتشان جزو سنت‌هاى جوامع بشرى و عين توحيد بوده است كه در قرآن نيز مواردى متعدد از آن نقل شده است. به طور نمونه قرآن در سوره الاعراف آيه 134 و 135 مى‌فرمايد: