مى‌كنند؛ به همين گونه هم اكنون نيز پس از وفات پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در ذهن هر موحدِ مؤمنى اين هست كه عبادت تنها مختص خداست و اين امور از دايره‌ى عبادت غير خدا بيرون است. اما مشركان شفيعان خود را معبود مى‌پنداشتند و آنان را عبادت مى‌كردند. خداوند مى‌فرمايد: «... ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى‌ ....» (زمر/ 3) «ما آن‌ها را نمى‌پرستيم جز براى آن كه به خدا نزديك‌تر شويم» و اين تفاوتى اساسى بين باور موحدان و پندار مشركان است؛ بنابراين چگونه ممكن است اين قياس و تشبيه صورت پذيرد؟! تشبيه مسلمين با مشركان و مقايسه آنان با يكديگر در حالى كه هيچ نقطه اشتراكى بين آن‌ها نيست.

نكته ششم: هرگز آياتى كه سخن از تأثير اسباب و مسببات در نظام آفرينش دارد و يا فعلى از بنده را كنار فعل خداوند مطرح مى‌كند، به معناى استقلال اسباب يا استقلال فعل بندگان در نظام هستى نيست.

ارزيابى و شرح: به محض آن كه فعلى از بنده با فعل خداوند در كنار يكديگر به طور مشترك بيان شود، نبايد آن را شرك دانست و با توحيد ناب متضاد شمرد. چون خداوند در قرآن از اين نوع موارد را آورده و آن‌ها را تاييد كرده است. مانند اين آيه‌ى‌