نكته پنجم: هر چند تا اين جا آشكار شد هيچ نقطه‌ى مشتركى بين توحيد و شرك وجود ندارد اما (چون وهابيان اين امت را به شرك متهم مى‌كنند) باز هم اگر در ماهيت رذيلت شرك و فضيلت توحيد بيش‌تر درنگ كنيم اتهام به شرك ورزىِ مؤمنان را در امر توسل و شفاعت به كلى بى اساس خواهيم ديد.

ارزيابى و شرح: اين نكته به دليل آن كه اهميت فوق العاده‌اى دارد بايد مورد توجه بيش‌ترى قرار گيرد كه به اقتضاى بحث در چند بند كوتاه بدين شرح خواهد بود:

اولًا: شرك از ديدگاه قرآن اكبر قبائح و غير مغفور و ظلم عظيم است. خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«... إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ» (لقمان/ 13) «همانا شرك، ستمى بس بزرگ است»

و نيز فرمود:

«إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ» (نساء/ 48) «همانا خداوند اين [گناه‌] را كه براى او شريك قرار داده شود، نمى‌آمرزد و غير آن را براى هر كه بخواهد مى‌آمرزد»