فرمود:" آيا خداوند را به آن چه كه در زمين و آسمان نمى‌شناسد [بر اين كه شريك دارد] خبر مى‌دهيد؟!" خداوند پاك و والاست از آن چه كه شريك او قرار مى‌دهند.»

پس ادله‌ى قرآنى اينان در حرمت توسل، استغاثه و شفاعت پس از وفات متوسل به و المستغاث إليه و المشفوع له، استناد به آياتى است كه عقايد مشركان را بيان مى‌كند. اكنون بايد ديد نخستين بار چه كسى به اين آيات تشبث جسته و آيا معناى اين آيات همين گونه است كه اينان مى‌گويند؟

نكته سوم: استناد به آيات درباره‌ى مشركان براى تطبيق بر مؤمنان، از قرن هشتم توسط ابن تيميه پديد آمده است. وى اين سنت بى دليل را در اين امت پى نهاد.

ارزيابى و شرح: اين نكته قابل پذيرش است استناد به اين آيات كه مشركان را خطاب قرار داده براى اثبات حرمت توسل و شفاعت تا پيش از ابن تيميه (قرن هشتم) مطرح نبوده است؛ وى نخستين بار عمل مؤمنان را با مشركان مقايسه كرده و هر دو را يكسان پنداشته است‌[1]. پس از وى آنان كه خط مشى ابن تيميه را پيموده‌اند اين دليل را تكرار كرده‌اند. مَناوى به نقل از سُبكى (از علماى بزرگ شافعى) مى‌نويسد:

[1] - ر. ك: ابن تيميه، احمد، مجموعه الفتاوى: ج 1، ص 157 و نيز، رسالته الى أتباع عدى بن مسافر: ص 31