3. وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِي إِلَيْهِ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ؛[1]

ما پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم، مگر اين‌كه به او وحى كرديم كه معبودى جز من نيست و تنها مرا پرستش كنيد.

4. وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدِينَ؛[2]

و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما مردم را هدايت كردند و انجام دادن كارهاى نيك و به‌پاداشتن نماز و اداى زكات را به آن‌ها وحى كرديم و تنها ما را پرستش مى‌كردند.

منبع وحى، خداى عزيز و حكيم است و فرستادگانش مردانى‌اند كه خداى سبحان به آنان وحى مى‌كند و به پيشوايى برمى‌گزيند تا مردم را به سوى او هدايت نمايند. همان‌گونه كه جزئيات دين نظير انجام‌دادن كارهاى نيك و برپا داشتن نماز و پرداخت زكات را به آنان وحى مى‌كند. پيامبران الهى در عبادت و پرستش خدا، الگوى ديگران و نمودار اسلام حقيقى تلقى مى‌شوند. خداى متعال در مورد خاتم پيامبران مى‌فرمايد:

1. و اين‌گونه قرآنى عربى (فصيح و گويا) را به تو وحى كرديم تا ام القرى (مكّه) و مردم پيرامون آن را بيم دهى و آن‌ها را از آن‌روز كه همه آفريدگان در آن گرد مى‌آيند و ترديدى در آن راه ندارد، بترسانى.[3]

2. آيينى براى شما تشريع كرد كه به نوح توصيه كرده بود و آن‌چه را به تو وحى‌

[1] . انبياء/ 25.

[2] . انبياء/ 73.

[3] . كَذلِكَ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ قُرْآناً عَرَبِيًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها وَ تُنْذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لا رَيْبَ فِيهِ شورى/ 7.