نقل شده وقتى حليمه ملاحظه كرد جمعى از نصرانى‌هاى حبشه وارد حجاز شده‌اند و به دليل مشاهده نشانه‌هاى پيامبر مورد نظر در اين نوزاد بر ستاندن وى و بردن او به حبشه پافشارى دارند تا بدين‌وسيله به افتخار پرورش دادن وى نايل شوند و در پيروى از او، به مجد و عظمت دست يابند، از بيم خيانت دست‌هاى مرموز، بار دوم كودك را به مكّه آورد.[1]

5. باران‌خواهى به بركت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم‌

مورّخان به پديده درخواست باران به واسطه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم كه چندين بار در زندگى آن حضرت و دوران شيرخوارى و نوجوانى، در زمان جدّ و عمويش رخ داد، اشاره كرده‌اند. نخستين‌بار زمانى اتفاق افتاد كه مردم مكّه دچار خشكسالى بزرگى شدند و در آن سامان، دو سال باران نيامد. ازاين‌رو، عبد المطلب به فرزند خود ابو طالب دستور داد تا نوه‌اش حضرت محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم را- كه نوزادى در قنداق بود- حاضر نمايد. وقتى نوزاد را نزد وى آوردند او را روى دست گرفت و رو به كعبه به سمت آسمان بالا برد و چندبار عرضه داشت: خدايا! به حق اين كودك، باران با بركت و مداوم خويش را بر ما فروفرست. ديرى نپاييد كه توده‌هاى ابر، چهره آسمان را پوشاند و چنان باران شديدى باريد كه مردم از شدّت آن بر ويرانى مسجد الحرام بيمناك شدند.[2]

بعدها در دوران نوجوانى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم يك‌بار ديگر اين درخواست باران تكرار شد و اين‌بار عبد المطلب وى را به دامنه كوه ابو قبيس برد و سران‌

[1] . سيره نبوى 1/ 167؛ بحار الانوار 15/ 401؛ سيره حلبى 1/ 155.

[2] . ملل و نحل 2/ 248؛ به سيره حلبى 1/ 182- 183 مراجعه شود.