آن هر سال در ايّام ويژه‌اى به مكّه آمده تا كودكان شيرخوار را جهت شير دادن، تحويل گرفته و از اين راه امرار معاش كنند؛ به ويژه در سال ولادت نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم كه با خشكسالى و قحطى همراه بود، اين زنان نياز بيشترى به كمك اشراف مكّه داشتند.

برخى مورّخان مدعى شده‌اند به خاطر يتيمى پيامبر، هيچ‌يك از زنان شيرده حاضر نشد وى را براى شير دادن بپذيرد و كاروان زنان شيرده كه هريك با خود كودك شيرخوارى همراه داشت در آستانه بازگشت به باديه بودند. تنها حليمه سعديه، دختر ابو ذؤيب، بود كه نوزادى براى شيردادن نيافته بود. وى كه مانند ساير زنان شيرده، در آغاز، از پذيرش پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم سرباز زده بود، وقتى كودكى براى شير دادن نيافت به شوهرش اظهار داشت: به خدا سوگند! نزد خانواده همان نوزاد يتيم خواهم رفت و او را خواهم گرفت. شوهرش نيز به او اجازه داد و به نزد خانواده آن كودك بازگشت و با دلى سرشار از آرزو و به اين اميد كه شايد با پذيرش آن نوزاد زندگى‌اش خير و بركت يابد، او را در آغوش كشيد.[1]

مقام و جايگاه خاندان بنى هاشم و شخصيّت جد بزرگوار رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم كه به بخشش و احسان و كمك به نيازمندان و محرومان معروف بود، چنين ادعايى را مردود مى‌سازد. افزون بر اين‌كه به نقل برخى تاريخ‌نگاران، پدر بزرگوار رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم چند ماه پس از ولادت آن حضرت دنيا را وداع گفته بود.[2]

در روايت آمده كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در كودكى، جز شير «حليمه» شير هيچ‌

[1] . سيره حلبى 1/ 146.

[2] . الصحيح من سيرة النبى الأعظم صلّى اللّه عليه و اله و سلم 1/ 81؛ سيره حلبى 1/ 81.