اى اهل شام مظهر لطف خدا منم‌

مقصود ز آفرينش ارض و سما منم‌

پوشيده‌نيست نزد من اسرار كاينات‌

زيرا كه محرم حرم كبريا منم‌

مسجودكاينات بود خاك كوى من‌

زينت‌فزاى‌كعبه، صفاى صفا[2] منم‌

زمزم‌[3] ز فيض‌مقدم من يافت آبرو

مهر منير مكّه امير مِنا[4] منم‌

بر جمله اوليا منم امروز جانشين‌

وارث به علم يك به يك انبيا منم‌

آن آدمى كه دميدم اندر تمام عمر

از ابتدا گريسته تا انتها منم‌

بر كشتيى كه نوح‌در او نوحه‌گر نشست‌

اى قوم بدگهر به خدا ناخدا منم‌

آن موسيى كه سينه به سينا ز غم دريد

از داستان واقعه‌ى كربلا منم‌

آن يوسفى كه گشت به زندان غم اسير

بى‌غمگسار و بى‌كس و بى‌آشنا منم‌

با اين همه حكايت دارم يكى سوال‌

راضى به يك جواب، كنون از شما منم‌

بر اين محمّدى كه مؤذن دهد اذان‌

اى شاميان نبيره، يزيد است يا منم؟

گوييد اگر يزيد بود، اين بود دروغ‌

گوييداگرمنم‌ز چه در اين جفا منم‌

پرسيداگركه‌هست مرا باب تاجدار

درّ يتيم خامس آل عبا منم‌

پرسيد گر ز نام من اى قوم كينه‌جو

بى‌كس منم، غريب منم، مبتلا منم‌

بيمار و داغديده و بى‌يار و بى‌معين‌

زين العباد بى‌كس و بى‌آشنا منم‌

آن بى‌معين‌كه‌ديده سرباب‌خويش را

از تن جدا ز خنجر شمر دغا منم‌