چون شام جاى عترت شاه شهيد شد

صبحى براى روز قيامت پديد شد

عهدِ ستم به آل نبى باز تازه گشت‌

پيمان غصّه با دل ايشان جديد شد

آن درسپاس، كاندُه عثمان ز ياد رفت‌

وين شادمان، كه دهر به كام يزيد شد

انديشه‌ى شهادت زين العباد كرد

دوزخ‌صفت به نعره‌ى «هَلْ مِنْ مَزِيد»[1] شد

زينب‌چو اين‌مشاهده‌بنمود شد ز هوش‌

يكباره از حيات جهان نااميد شد

زد جيب‌جامعه‌چاك‌و به سر برفشاند خاك‌

فرياد بركشيد و به پيش يزيد شد

گفت: اى يزيد! ظلم به ما بيش ازين مكن‌

حق‌را به‌خود زياده بر اين خشمگين مكن‌

اين غم رسيده را به من مبتلا ببخش‌

بر ما نگه مكن به رسول خدا ببخش‌

برماستمكشان به‌جز اين محرمى نماند

محروميش ببين و به حرمان ما ببخش‌

خونى‌در او نمانده‌كه‌ريزى‌به تيغ‌كين‌

ما را بريز خون و به اين مبتلا ببخش‌

بسيار خون ناحق ازين قوم ريختى‌

او را به خون ناحق ما خونبها ببخش‌

ما را كشتىّ و دعوى اسلام مى‌كنى؟

يك‌تن به‌صدق‌خويش‌بر اين‌مدعا ببخش‌

بيمار و نوجوان و پدر كشته و اسير

بر حرف او نظر مكن و ماجرا ببخش‌

خُرد است‌اگر درشتى‌ازو رفت درپذير

زار است، بر ستيزه اين بينوا ببخش‌

هرچند دل‌ز سنگ بود سخت‌تر، تو را

اى‌سنگدل! به اين‌دل مجروح ما ببخش‌

دانى كه ما نبيره سالار محشريم‌

ما را، ز بيم پرسش روز جزا ببخش‌

چندان نياز كرد كه كه بگذشت از انتقام‌

اذن مدينه داد به آن بيكسان ز شام‌[2]

چون‌خيمه زد ز شام به يثرب امام ناس‌

آسوده گشت عترت پيغمبر از هراس‌