اين‌است‌آن كسى‌كه خدا مى شناسدش‌

بييت‌و مقام‌و خيف و منى‌مى شناسدش‌

هم مروه، هم صفا ز وفا مى شناسدش‌

بطحا و مكه اش همه جا مى شناسدش‌

اين است پور پاك همان بهترين عباد

زين العباد پور نبى و امام راد

اين است آن امام همام آن امام پاك‌

مانند او نديده جهان پاك و تابناك‌

پاكيزه تر بود زخ ماهش ز اشتراك‌

پر بار تر بود قد او از هزار تاك‌

اين است آن كسى كه قريشش چو ديد گفت‌

اين است آن گلى كه گلِ وجود از او شكفت‌

از هر مقام و مرتبه برتر مقام اوست‌

عزت رهينِ منزلت و اهتمام اوست‌

قوم عرب به جد و به بابش كنند فخر

و ندر عجم كيانِ شرف سوى مام اوست‌

در استلام ركن حطيمش صلا زنند

بر دست پاك او ز ادب بوسه ها زنند

بوى بهشت از كف زيباى دست او

جان‌پروراست‌يك سره در هر نشست او

وابسته است هستى عالم به هست او

گر از حيا دو ديده خود را به بست او

مردم هماره ديده ببندند از ادب‌

در پيشگاه اين شرف افزاى هر حَسَب‌

گر غنچه لبش به سخن وا شود دمى‌

نبود كلام پر گهرش بى تبسمى‌

نور هدى درخشد از اين ماهرخ همى‌

چون آفتاب نيز بتابد به عالمى‌

نشأت‌گرفته اين يمِ رحمت چو از رسول‌

پاك‌عنصراست‌و پاك ترين منشأ اصول‌