از مهين‌بانوى ايران‌سر زد ازخاك عرب‌

آفتابى كز جمالش شد عيان آيات ربّ‌

حجّت‌حقّ، رحمت‌مطلق، علىّ‌بن الحسين‌

درّة التّاج شرف، ماه عجم، شاه عرب‌

حَبّذا شاهى كه محكوم شداز او كاخ كمال‌

فرّخاماهى كه روشن شد از او مهد ادب‌

زينت پرهيزكاران بود در زهد و عفاف‌

زان‌خدا سجّادو زين‌العابدين‌دادش لقب‌

آن شنيدستم كه در عهد ولى عهدى هشام‌

رهسپار كعبه شد، با مردم شام و حلب‌

خواست تا بوسد حجر را، گشت مانع، ازدحام‌

شد ز جمعيّت برون، كاسايد از رنج و تعب‌

ديد ناگه‌صف‌ز هم‌بشكست، ماهى‌شد پديد

كافتاب از پرتو صبح جمالش در عجب‌

ماه گرد كعبه مى گرديد و خلقى گرد ماه‌

سنگ‌را از بوسه‌اى سيراب كرد از لعل لب‌

چون هشام، آن‌عزّت‌و قدر و جمال‌و جاه‌ديد

از شرار آتش كين حسد شد ملتهب‌

زان ميان يك تن از او پرسيد كاين شه‌زاده كيست‌

كاين چنين بر دامن مطلوب زد دست طلب‌

كرد در پاسخ تجاهل، گفت نشناسم كه كيست‌

زان تجاهل ها كه بر اعجاز احمد بولهب‌

چون فرزدق آن سخندان توانا از هشام‌

اين‌سخن بشنيد، شد آشفته از خشم و غضب‌

گفت گر نامش ندانى با تو گويم نام او

گر بپرسى خاك بطحا را وجب اندر وجب‌

از زمين و آسمان و آفتاب و مشترى‌

زهره‌و پروين و ماه و كهكشان و ذوذنب‌[2]