هشام بن حجير مكى‌

امام بخارى يك حديث از او روايت كرده است.

ابن معين و احمد با تأكيد او را تضعيف كرده‌اند و يحيى قطان نيز گفته است: حديث او را كنار گذاريد.[1] از يحيى حديث هشام را خواستند او آن را بازگو نكرد و از او راضى نيز نبود. احمد او را ضعيف دانست.[2]

يحيى بن أبى زكريا

بخارى چهار حديث از او روايت كرده است.

ابن معين مى‌گويد: او را نمى‌شناسم. ابوحاتم گفته است: او مشهور نيست. ابوداود او را تضعيف كرده و ابن حبان گفته است: روايت از او جائز نيست.[3] كسى هم او را توثيق نكرده است.

يحيى بن عبدالله بن بكير

امام بخارى حدود 220 حديث از او روايت كرده است.

ابوحاتم گفته است: حديث او نوشته مى‌شود، ولى به آن احتجاج نمى‌شود. نسائى گفته است: او ضعيف است. بار ديگر گفته: او ثقه نيست. يحيى بن معين مى‌گويد: اهل مصر مرا در مورد او سؤال كردند، گفتم: او ارزشى ندارد. بخارى مى‌گويد: من از احاديثى كه او از اهل حجاز روايت مى‌كند پرهيز دارم.[4] نسائى او را در كتاب ضعفائش وارد كرده است.[5] ابن حجر مى‌گويد: در سماعش از مالك جرح كرده‌اند.[6] شش حديث‌

[1] . تهذيب التهذيب، ج 11، ص 32، رقم 74؛ علل احمد، ج 1، ص 402، رقم 824.

[2] . الضعفاء الكبير، ج 4، ص 337، رقم 1943؛ الكامل في ضعفاء الرجال، ج 7، ص 111.

[3] . تهذيب التهذيب، ج 11، ص 185، رقم 352.

[4] . تهذيب التهذيب، ج 11، ص 208، رقم 388.

[5] . الضعفاء والمتروكين، ص 248، رقم 624.

[6] . تقريب التهذيب، ج 2، ص 307.