معاذ بن رفاعة بن رافع‌

ابن معين او را ضعيف دانسته و ازدى گفته است: به حديث او احتجاج نمى‌شود.[1] و كسى جز ابن حبان او را توثيق نكرده است.

بخارى دو حديث از او در فضل اصحاب بدر روايت كرده است. شكى نيست كه اهل بدر داراى فضل‌اند، ولى بايد توجه داشته باشيم كه همه حاضرين به دلائل خاص از اين فضل برخوردار نيستند. همچنين بايد دقت داشته باشيم كه در بين اهل بدر با تصريح قرآن كريم افرادى بوده‌اند كه پس از آن كه حق برايشان بيان شد با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مجادله مى‌كردند كه به جنگ نروند و چنان كراهت داشته‌اند كه گويى آن‌ها به طرف مرگ برده مى‌شوند. خداوند متعال مى‌فرمايد: كَما أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَ إِنَّ فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكارِهُونَ. يُجادِلُونَكَ فِي الْحَقِّ بَعْدَ ما تَبَيَّنَ كَأَنَّما يُساقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَ هُمْ يَنْظُرُونَ؛[2] همان‌گونه كه خدا تو را به حق از خانه (به سوى ميدان بدر) بيرون فرستاد، در حالى كه گروهى از مؤمنان ناخشنود بودند (ولى سرانجامش پيروزى بود. ناخشنودى عده‌اى از چگونگى تقسيم غنايم بدر نيز چنين است)! آن‌ها پس از روشن شدن حق، باز با تو مجادله مى‌كردند؛ (وچنان ترس و وحشت آن‌ها را فرا گرفته بود، كه) گويى به سوى مرگ رانده مى‌شوند، وآن‌را (مرگ را) با چشم خود مى‌نگرند.

معاذ بن هشام بصرى‌

امام بخارى هفت حديث از او روايت كرده است.

قال الميمونى عن أحمد كان فى كتاب ابيه ليس المعاصى من القدر قال: فحج فقال الحميدى: لا تسمعوا من هذا القدرى شيئا. وقال الدورى عن ابن معين:

[1] . تهذيب التهذيب، ج 10، ص 172، رقم 355.

[2] . انفال، 5 و 6.