كتاب جمع نمود.

يادآور مى‌شويم امام بخارى در كتب مختلف خود از جمله در صحيحش به امام ابوحنيفه طعن زده است و پيروان ابوحنيفه در دفاع از امام خود برخاسته‌اند كه از جمله آن‌ها كتاب فوق است. برخى از طعن‌هايى را كه در اين كتاب بر امام بخارى وارد كرده است، در ذيل ذكر مى‌كنيم:

بخارى مجتهد نبود. بخارى قرآن را مخلوق مى‌دانست. نسبت به مذهب شافعى تعصب داشت. بخارى در فقه طالب عادى بود. دشمن حنفى‌هاست «صحيح بخارى» پر از خطاى نحوى وصرفى است، چه رسد به خطاهاى حديثى. در آن احاديث معارض قرآن پيدا مى‌شود. در حديث «صحيح بخارى» بى‌ادبى به پيامبر صلى الله عليه و آله است. راويان كذاب و وضاع در «صحيح بخارى» هستند.

در مجله‌ «اهل فقه» مقالات مولوى محمد غوث حنفى نيز چاپ شده كه در آن به بخارى و صحيحش طعن وارد كرده است. همچنين عبدالله بهارى نيز در اين مجله مى‌گويد: بخارى محدث نبود، بلكه خود را به اهل حديث بودن نسبت داد. بخارى به فقه و اجتهاد علاقه نداشت. بخارى جاهل بود. در ترجمه‌هاى ابوابش اضطراب است. بخارى به خاطر طمع در مال از جانب خليفه متوكل، بسيار به حديث روى آورد.[1]

همچنين امر تسرى، فضل احمد صديقى، سيد محبوب شاه نامى و سيد محسن ميان فلواروى نيز بر بخارى اعتراض كرده‌اند.[2]

امام بخارى و تدليس‌

ذهبى محمد بن يحيى ذهلى را كه امام بخارى او را بر حسدورزى متهم كرده است، از شيوخ بخارى خوانده و مى‌گويد: بخارى از او با تدليس احاديث فراوان روايت كرده است.[3]

[1] . الامام البخارى وصحيح الجامع المختصر، ص 529 و 530.

[2] . همان، ص 529 و 530. به نقل از مقدمه كتاب« سيرة الامام البخارى» ص 12.

[3] . سير اعلام النبلاء، ج 12، ص 396 شرح حال امام بخارى.