اين اقدامات در «جعبه سبز» هستند (منظور رنگ سبز در چراغ راهنماست) و شامل خدمات دولتى مانند تحقيق، كنترل بيمارى، امور زيربنايى و امنيت غذايى مى‌شوند و همچنين پردختهايى را دربر مى‌گيرند كه مستقيما به كشاورزان صورت مى‌گيرد و مشوق توليد نيستند، مانند برخى اشكال حمايت مستقيم درآمدى، كمك به كشاورزان براى تجديد ساختار كشاورزى و پرداخت‌هاى مستقيم تحت برنامه‌هاى كمك‌منطقه‌اى و زيست‌محيطى. از جمله مواردى كه اجازه داده شده پرداخت‌هاى مستقيم خاص به كشاورزان در مواردى است كه از آنها خواسته مى‌شود توليد را محدود نمايند (بعضى اوقات «اقدامات جعبه آبى»[1] ناميده مى‌شود). همچنين برنامه‌هاى خاص كمك دولتى براى تشويق توسعه روستايى و كشاورزى در كشورهاى در حال توسعه و ساير حمايتها در مقياس كوچك (5 درصد يا كمتر در مورد كشورهاى توسعه‌يافته و 10 درصد يا كمتر در مورد كشورهاى در حال توسعه) در مقايسه با كل ارزش محصولات حمايت‌شده در اين چارچوب قرار مى‌گيرد.

يارانه‌هاى صادراتى: محدوديتهاى هزينه‌اى و مقدارى‌

موافتنامه كشاورزى، پرداخت يارانه‌هاى صادراتى به محصولات كشاورزى را ممنوع مى‌كند، مگر اينكه يارانه‌هاى مزبور در فهرست تعهدات كشور عضو مشخص شده باشد. در مواردى كه يارانه‌ها فهرست شده‌اند، موافقتنامه از اعضاى سازمان تجارت جهانى درخواست مى‌كند كه هم مبلغ يارانه صادراتى اعطايى و هم مقدار كالاهاى صادراتى كه يارانه دريافت كرده‌اند را كاهش دهند. با مبنا قرار دادن ميانگين بين سالهاى 90- 1986 به عنوان سطح پايه، كشورهاى توسعه‌يافته موافقت كرده‌اند تا يارانه‌هاى صادراتى را در طول شش سال از سال 1995، به ميزان 36 درصد (كشورهاى در حال توسعه طى 10 سال و به ميزان 24 درصد) و مقدار صادرات مشمول يارانه را 21 درصد در طول شش سال (براى كشورهاى در حال توسعه 14 درصد در طول 10 سال) كاهش دهند، ضمن اينكه كشورهاى با حداقل توسعه‌يافتگى نيازى به كاهش ندارند. در

[1] . اقدامات جعبه آبى، به معنى مجاز بودن به كارگيرى آنهاست.