در دوره اجرا (براى كشورهاى توسعه‌يافته تا سال 2000 و براى ملل در حال توسعه تا سال 2004) براساس شرايط دقيقا تعريف شده از جمله تأمين حداقل دسترسى براى عرضه‌كنندگان خارجى استفاده نمودند. اين چهار كشور عبارت‌اند از: ژاپن، جمهورى كره، فيليپين براى برنج و رژيم اشغالگر قدس براى گوشت گوسفند، شير خشك و پنيرهاى مخصوص. ژاپن و رژيم اشغالگر قدس اكنون از اين حق استفاده نمى‌كنند، اما يك عضو جديد يعنى چين تايپه (تايوان) به جمهورى كره و فيليپين در مورد رفتار ويژه در خصوص برنج پيوسته است.

حمايت داخلى: بعضى كالاها را مى‌توانيد و برخى كالاها را نمى‌توانيد

اعتراض اصلى درباره سياستهاى حمايت از قيمتهاى داخلى يا پرداخت يارانه به توليد اين است كه آنها توليد اضافى را تشويق مى‌كنند. اين امر واردات را تحت فشار قرار مى‌دهد يا باعث يارانه‌هاى صادراتى و دامپينگ با قيمت پايين در بازارهاى جهانى مى‌شود. موافقتنامه كشاورزى بين برنامه‌هاى حمايتى كه مستقيما توليد را تشويق مى‌كنند و برنامه‌هايى كه اثر مستقيم ندارند تفكيك قائل مى‌شود.

سياستهاى داخلى كه اثر مستقيمى بر توليد و تجارت دارند بايد كاهش يابند. اعضاى سازمان تجارت جهانى محاسبه كرده‌اند كه براساس سالهاى پايه 88- 1986 به چه ميزان از بخش كشاورزى در سال اين نوع حمايت مى‌كردند (محاسبات براساس «جمع كل ميزان حمايت» كه به"Total AMS "[1] مشهور است، صورت گرفت). كشورهاى توسعه يافته موافقت كرده‌اند تا اين ارقام را در طول شش سال از سال 1995، به ميزان 20 درصد كاهش دهند. كشورهاى در حال توسعه موافقت كردند در طول 10 سال 13 درصد كاهش دهند. كشورهاى با حداقل توسعه‌يافتگى نيازى به كاهش ندارند (اين دسته از حمايت داخلى گاهى به «جعبه كهربا»[2] موصوف است كه اشاره به رنگ زرد كهربايى چراغ راهنمايى است كه به مفهوم «آهسته رفتن»[3] است).

[1] .Total Aggregate of Support

[2] .Anber box

[3] .slow down