1- مرور كلى‌

حدود دو سوم از مجموع 146 عضو سازمان تجارت جهانى، كشورهاى در حال توسعه هستند. اين كشورها به دليل تعداد قابل توجهشان در سازمان و افزايش اهميت آنها در اقتصاد جهانى و همچنين به دليل توجه فزاينده آنها به تجارت به عنوان ابزارى اساسى در فعاليت‌هاى توسعه‌شان، نقش فعال و مهمى را در سازمان دارند. اين كشورها يك گروه كاملا متنوع با ديدگاهها و ملاحظات مختلف هستند.

سازمان تجارت جهانى براساس نيازهاى كشورهاى در حال توسعه به سه صورت زير عمل مى‌كند:

* موافقتنامه‌هاى سازمان تجارت جهانى داراى مقررات خاصى براى كشورهاى در حال توسعه است.

* «كميته تجارت و توسعه»[1] ركن اصلى سازمان است كه همراه با بعضى ديگر از اركان بر فعاليتهاى سازمان تجارت جهانى در اين موضوع و موضوعات ويژه ديگرى چون تجارت و بدهى و انتقال فن‌آورى نظارت مى‌كند.

* دبيرخانه سازمان تجارت جهانى كمكهاى فنى (انواع آموزش) را براى كشورهاى در حال توسعه فراهم مى‌سازد.

در موافقتنامه‌ها: زمان بيشتر، شرايط بهتر

موافقتنامه‌هاى سازمان تجارت جهانى شامل مقررات متعددى است كه حقوق ويژه و ارفاق‌هاى فوق‌العاده- معروف به رفتار متفاوت و ويژه- را براى كشورهاى در حال توسعه و با حداقل توسعه‌يافتگى فراهم كرده است. در بين اينها مقرراتى هستند كه‌

[1] .Committee on Trade and Development