مشترك جنوبى(Mercosur) [1]، موافقتنامه روابط نزديكتر اقتصادى استراليا- زلاندنو[2] و غيره. تا ژوئيه سال 2003 فقط 3 عضوWTO يعنى ماكائوچين، مغولستان و چين تايپه عضو يك موافقتنامه تجارى منطقه‌اى نبودند. موج انعقاد اين موافقتنامه‌ها بدون وقفه از اوايل دهه 1990 ادامه داشته است. تا مه سال 2003 بيش از 265 مورد به‌WTO (و گات پيشين) اطلاع داده شده بود. از بين اينها 138 مورد بعد از تأسيس‌WTO در ژانويه 1995 اطلاع داده شدند. بيش از 190 مورد هم‌اكنون فعال‌اند. 60 مورد ديگر نيز گمان مى‌رود كه فعال باشند هرچند تاكنون اطلاعى در اين زمينه وجود ندارد. با در نظر گرفتن تعداد موافقتنامه‌هايى كه بنا به گزارش در مورد آنها برنامه‌ريزى صورت گرفته يا در دست مذاكره هستند، تعداد كل موافقتنامه‌هاى تجارى منطقه‌اى موجود ممكن است تا سال 2005 به 300 مورد بالغ شود.

اغلب اين پرسش به عمل مى‌آيد كه آيا اين گروههاى منطقه‌اى كمك‌كننده هستند يا مانع كار سيستم تجارت چندجانبه سازمان تجارت جهانى مى‌شوند. در حال حاضر يك كميته جديد بر روند توسعه اين مناطق نظارت مى‌كند.

ترتيبات تجارى منطقه‌اى‌

ترتيبات تجارى منطقه‌اى به نظر ضد و نقيض مى‌آيند ولى غالبا موافقتنامه‌هاى تجارى منطقه‌اى مى‌توانند سيستم تجارت چندجانبه را حمايت كنند. موافقتنامه‌هاى منطقه‌اى باعث شده است تا گروههايى از كشورها درباره قواعد و همچنين تعهداتى كه از ارتباطات چندجانبه فراتر مى‌رود، به مذاكره بپردازند. به نوبه خود، بعضى از اين قواعد، راه را براى موافقتنامه‌هاى دور اروگوئه هموار كردند. خدمات، دارايى‌هاى فكرى، استانداردهاى زيست‌محيطى، سرمايه‌گذارى و سياست‌هاى رقابتى همه موضوعاتى هستند كه در مذاكرات منطقه‌اى مطرح شده و بعدا به صورت موافقتنامه‌ها يا عناوينى براى بحث در سازمان تجارت جهانى درآمده‌اند. گروه‌بندى‌هايى براى سازمان تجارت جهانى حائز اهميت هستند كه اقدام به از ميان برداشتن يا كاهش موانع موجود

[1] .Southern Common Market

[2] .

Australia- New Zaeland Closer Economic Relations Agrement) ANCERA(