مى‌بايست تمام اعضاى سازمان تجارت جهانى حتى مخالفين را قانع كند و آنها را نيز با خود هم‌نظر نمايد. گرچه بسيارى از روشها مشابه روشهاى معمول در دادگاهها يا مراجع داورى است، اما راه‌حل مرجح براى كشورهاى درگير اين است كه مسائلشان را با يكديگر در ميان بگذارند و اختلافات را خودشان حل كنند. بنابراين، اولين مرحله مشورت بين دولتهاى درگير است و حتى وقتى كه دعوا به ساير مراحل نيز كشيده شد، توسل به مشورت و ميانجيگرى هنوز هم امكان‌پذير است.

اختلافات چگونه حل‌وفصل مى‌شوند

حل و فصل اختلافات به عهده «ركن حل و اختلاف»[1] (و يا به عبارت ديگر شوراى عمومى) است. ركن حل اختلاف تنها مرجعى است كه اختيار تام ايجاد هيئتهاى رسيدگى متشكل از متخصصان براى بررسى موارد اختلافى را به عهده دارد. پذيرش و يا عدم پذيرش يافته‌هاى اين هيئت و نتايج استيناف در زمينه اختلاف نيز به عهده ركن حل اختلاف است. اين ركن بر چگونگى اجراى احكام و توصيه‌هاى ارائه شده نظارت مى‌كند و در صورتى كه كشورى از رعايت حكمى سرپيچى كند، ركن مزبور اختيار صدور دستور جبران و مقابله به مثل را نيز دارد.

مرحله اول: مشورت (تا حداكثر 60 روز): قبل از هرگونه اقدامى، ابتدا كشورهاى درگير در اختلاف بايستى با يكديگر مذاكره نموده و از طريق مذاكره، اختلافات را حل و فصل كنند. در صورتى كه مشورت و گفتگو با شكست مواجه شود، مى‌توانند از مديركل سازمان تجارت جهانى بخواهند تا با ميانجيگرى يا روش ديگرى به آنها كمك نمايد.

مرحله دوم: تشكيل هيئت رسيدگى (تا 45 روز براى تعيين اعضاى هيئت رسيدگى به اضافه شش ماه براى تصميم‌گيرى و نتيجه‌گيرى توسط هيئت مذكور): اگر مشورت با شكست مواجه شود، كشور شاكى مى‌تواند تقاضاى تشكيل اين هيئت را بدهد. كشورى كه در مظان اتهام قرار دارد مى‌تواند يك‌بار مانع از تشكيل اين هيئت شود. اما اگر ركن حل اختلاف براى دومين مرتبه تشكيل جلسه داد، در اين صورت ديگر نمى‌تواند مانع از

[1] .Dispute Settlement Body (DSB )