اعلام مى‌كنند كه آنها از اين تدابير تصويب شده و يا از كارهاى انجام شده توسط اين كشور بهره‌مند مى‌شوند و از منافع حاصله استفاده مى‌كنند.

رويه حل و فصل اختلافات در زمان گات نيز وجود داشت، اما هيچ‌گونه برنامه زمانبندى شده و منظمى وجود نداشت و احكام صادره به راحتى ناديده گرفته مى‌شد و بسيارى از اختلافات براى مدتهاى طولانى بى‌نتيجه باقى مى‌ماند. موافقتنامه دور اروگوئه، فرايند سازمان يافته‌اى را همراه با تعيين دقيق‌تر مراحل رسيدگى براى حل اختلاف معرفى كرد.[1] در اين موافقتنامه، زمانبندى حل‌وفصل اختلافات نظم بيشترى يافته است؛ به‌گونه‌اى كه براى حل‌وفصل هر اختلاف معلوم است كه چه مقدار زمان لازم است. البته در اين زمانبندى مهلتهايى كه امكان تغيير آنها وجود دارد براى قسمتهاى مختلف اين فرايند در نظر گرفته شده است. اين موافقتنامه بر اين نكته تأكيد دارد كه سازمان تجارت جهانى زمانى مى‌تواند مؤثر عمل كند كه اختلافات را به سرعت حل و فصل نمايد. در اين موافقتنامه جزئيات كامل مراحل و زمانبندى لازم براى حل‌وفصل اختلافات مشخص مى‌شود. چنانچه يك دعوا تمام مراحل لازم تا صدور حكم اوليه را طى كند، به طور معمول نبايستى بيش از يك سال طول بكشد و اگر هم در موردى تقاضاى استيناف شد، اين دعوا تا 15 ماه رسيدگى مى‌شود. زمانهاى توافق شده براى حل‌وفصل قابل انعطافند و چنانچه دعوا فوريت زيادى داشته باشد (براى مثال مورد اختلاف كالاهاى فاسدشدنى باشد) در اين صورت زمان حل اختلاف به سه ماه كاهش مى‌يابد.

موافقتنامه دور اروگوئه مانع از آن مى‌شود كه طرف بازنده دعوا بتواند مراحل تصويب حكم را مسدود كند. بر اساس رويه گات، احكام تنها بر اساس اجماع پذيرفته مى‌شدند؛ بدين معنى كه حتى يك اعتراض مى‌توانست مانع تصويب حكم گردد. اما هم‌اكنون، احكام صادره به آسانى پذيرفته مى‌شوند مگر اينكه اجماعى ععليه حكم صادره شكل گيرد. بنابراين اگر كشورى بخواهد مانع تصويب حكم خاصى شود،

[1] - اين ترتيبات تحت عنوان تفاهمنامه راجع به قواعد و رويه‌هاى حاكم بر حل اختلافات خوانده مى‌شود.

) Understanding on Rules Procedures Governing the Settlement of Disputes(.