اکنون بر افزون ساختن توشه آخرت توانا هستي، آن را افزون ساز، باشد که زماني اين توانايي را بجويي امّا آن را نيابي.

وَ اغْتَنِمْ مَنِ اسْتَقْرَضَكَ فِي حَالِ غِنَاكَ لِيَجْعَلَ قَضَاءَهُ لَكَ فِي يَوْمِ عُسْرَتِكَ. وَ اعْلَمْ أَنَّ أَمَامَكَ عَقَبَةً كَؤُوداً، الْمُخِفُّ فِيهَا أَحْسَنُ حَالًا مِنَ الْمُثْقِلِ، وَ الْمُبْطِئُ عَلَيْهَا أَقْبَحُ حَالًا مِنَ الْمُسْرِعِ وَ أَنَّ مَهْبِطَكَ بِهَا لَا مَحَالَةَ إِمَّا عَلَى جَنَّةٍ أَوْ عَلَى نَارٍ. فَارْتَدْ لِنَفْسِكَ قَبْلَ نُزُولِكَ، وَ وَطِّئِ الْمَنْزِلَ قَبْلَ حُلُولِكَ. فَلَيْسَ بَعْدَ الْمَوْتِ مُسْتَعْتَبٌ وَ لَا إِلَى الدُّنْيَا مُنْصَرَفٌ؛ و اگر کسي در هنگام بي‌نيازي تو، از تو وامي خواست تا در روز تنگدستي تو آن را ادا کند، اين را نيز غنيمت بدان[1] و بدان که در جلو روي تو، گردنه‌اي است که بالا رفتن از آن دشوار است، و در آن راه، حالت آن که سبکبار مي‌باشد از کسي که بار سنگين بر دوش دارد بهتر است. و حال آن کس که به کندي راه مي‌پيمايد از آنکه شتابان ره مي‌سپرد بدتر است. و اين که جاي فرود آمدن تو (پس از به پايان رسيدن راه) ناگزير يا بهشت است يا آتش دوزخ. بنابراين، پيش از فرود آمدنت، قاصدي بفرست تا محلي مناسب برايت آماده سازد و باز پيش از آنکه فرود آيي، محل فرود را نرم و هموار کن تا با آسودگي در آن زيست نمايي، که پس از مرگ، نه مي‌توان خشنودي خدا را به دست آوَرد و نه بازگشت به دنيا (براي انجام اعمال صالح) ميسّر است.

[1] . ظاهراً مقصود صدقه دادن به نيازمندان است که به منزله وامي است که در روز جزا، به انسان بازپس داده مي‌شود.