فهميدن و فرا گرفتن، با طرزي صحيح باشد، نه اين که در راه دشوار شبهه‌ها و بالا گرفتن دشمني‌ها و ستيزه‌جويي‌ها[1] قرار گيري و پيش از اين که در اين امر انديشه کني، به ياري جستن از خداي خود و درخواست توفيق از او و فرو نهادن هر عيب و نقصي که تو را در شبهه مي‌افکند يا تو را تسليم به گمراهي نمايد، آغاز کن. پس چون يقين کردي که قلبت از آلودگي‌ها پاک و صاف گرديده و در مقابل خدا، خاشع و فروتن است و انديشه و رأيت به کمال رسيده و در يک محلّ گرد آمده (پراکندگي فکري و عقيده‌اي نداري) و فکر و اراده‌ات تنها به يک جهت توجه دارد.

فَانْظُرْ فِيمَا فَسَّرْتُ لَكَ، وَ إِنْ لَمْ يَجْتَمِعْ لَكَ مَا تُحِبُّ مِنْ نَفْسِكَ وَ فَرَاغِ نَظَرِكَ وَ فِكْرِكَ. فَاعْلَمْ أَنَّكَ إِنَّمَا تَخْبِطُ الْعَشْوَاءَ وَ تَتَوَرَّطُ الظَّلْمَاء. وَ لَيْسَ طَالِبُ الدِّينِ مَنْ خَبَطَ أَوْ خَلَطَ وَ الْإِمْسَاكُ عَنْ ذَلِكَ أَمْثَلُ؛ در چنين حالاتي به آنچه برايت بيان کردم و شرح دادم بينديش و اگر در اين راه، چيزي که براي خود و آسودگي خيال و فکرت دوست مي‌داري برايت گرد نيامد و آماده نشد. پس بدان که همانا تو مانند شتري که بينايي چشمش ضعيف است به بيراهه مي‌روي، و در ورطه تاريکي‌ها مي‌افتي. طالب دين آن کس نيست که به بيراهه برود تا صحيح و ناصحيح را با هم بياميزد (يا چيزهاي ديگري را که جزء دين نيست با دين مخلوط کند)، و خودداري از اين امور و نپرداختن به آنها بهتر است.

[1] . ترکيب عُلُوّ الخُصوُمات به صورت غُلُوالخُصومات (با غين نقطه‌دار) و به صورتهاي ديگر نيز، ضبط شده که در هر صورت، تغيير قابل توجهي در معني پيدا نمي‌شود.