وصيّت اوّل اميرالمؤمنين علي A[1]

لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ لَمّا ضَرَبَهُ ابْنُ مُلْجَمٍ لَعَنَهُ اللهُ؛ به حسن و حسين در آن وقت که ابن مُلجَم ( لعنت خدا بر او باد) ، به آن حضرت ضربت زد.

1- أُوصِيكُمَا بِتَقْوَى اللَّهِ؛ من به شما دو تن ؛ پرهيز از ناخشنوي خدا را سفارش مي‌کنم.

2- وَ أَنْ لا تَبْغِيَا الدُّنْيَا وَ إِنْ بَغَتْكُمَا؛ و اين که شما دنيا را طلب نکنيد( هرچند که او شما را طلب کند ) .

3- وَ لَا تَأْسَفَا عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهَا زُوِيَ عَنْكُمَا؛ و بر آن‌چه از دنيا ، از شما دورگرديده ، اندوه مخوريد.

4- وَ قُولَا بِالْحَقِّ؛ سخن حقّ را بر زبانتان جاري کنيد.

5- وَ اعْمَلَا لِلْأَجْرِ؛ و براي مزد آن جهاني به عمل بپردازيد.

6- وَ كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً؛ ودشمن ظالم باشيد.

[1] . نامه چهل و هفتم نهج‌البلاغه. بايد توجه داشت که اميرالمؤمنين(ع) بعد از ضربت خوردن از ابن ملجم «لعنت الله عليه» که به شهادت آن حضرت منجر شد، دو وصيّت کردند که به عنوان وصيّت آخر تلقي مي‌گردد، وصيّت اول که همين نامه است و داراي فرازهايي در مورد خودسازي و مسائل و حقوق اجتماعي مي‌باشد و وصيّت دوم که بعد از اين از نظر مبارکتان مي‌گذرد.