(پرهيزکاران در دنيا براي باز نماندن از عبادت و بندگي) اندکي از شب را مي‌خفتند و در سحرها از پروردگارشان آمرزش درخواست مي‌کردند.

آيه پنجم، ششم و هفتم:«قُمِ اللَّيْلَ إِلاَّ قَليلاً Q نِصْفَهُ أَوِ انْقُصْ مِنْهُ قَليلاً Q أَوْ زِدْ عَلَيْهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتيلاًQ »؛[1]

(اي رسول خدا) در همه شب (براي عبادت و بندگي از جاي) برخيز ، مگر اندکي (از شب را)، که آن نصف و نيمه شب است يا از آن نصف، اندکي را کم کن (که آن ثلث و سه يک شب باشد) يا (اندکي را) بر آن نصف بيفزا (که آن دو ثلث از شب است) (پس تو مختاري ميان اينکه نصف شب را برخيزي و به عبادت بپردازي و ميان کمتر يا بيشتر از آن).

آيه هشتم:«إِنَّ رَبَّکَ يَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنيٰ‌ مِنْ ثُلُثَيِ اللَّيْلِ وَ نِصْفَهُ وَ ثُلُثَهُ وَ طائِفَةٌ مِنَ الَّذينَ مَعَکَ وَ اللَّهُ يُقَدِّرُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ عَلِمَ أَنْ لَنْ تُحْصُوهُ فَتابَ عَلَيْکُمْ فَاقْرَؤُا ما تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ » ؛ [2]

[1] . سوره مزمل، آيات 3و4و5.

[2] . همان/20