دوش وقـت ســحـر از غـصّه نـجـاتم دادنـد

واندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند

بـي خـــود از شعشعـه پــرتــو ذاتـم کردنـد

بـاده از جــام تـجـلّي صـفــاتـم دادنــد

چه مبارک سحري بود و چه فرخنده شبي

آن شب قـدر که اين تــازه براتـم دادنـد

بعد از اين روي مـن و آيينــه وصـف جمـال

که در آن جـا خبر از جـلوه ذاتـم دادند

هاتـف آن روز بــه مـن مژده ايـن دولـت داد

که بدان جور و صفا صبـر و ثباتم دادند

ايـن هـمـه شهـد شـکـر کـز سخنم مي‌ريزد

اجرصبري است کزآن شاخ نباتم دادند

هـمـت حافظ و انـفـاس سـحر خـيـزان بود

که ز بند غم ايّام نجاتم دادند