طلوع آفتاب ( به دعا كردن ) ، چون آن ساعتي است که درهاي آسمان بازمي‌شودورزق و روزي مردم تقسيم مي‌شود و حاجت هاي مهم در آن ساعت برآورده مي‌شود».[1]

بنابراين با توجه به مطالب گذشته از احاديث و روايات، اهميت سحر و بيداري سحرگاه براي عاشقان کوي وصل روشن شد.

ولي مع‌الاسف ديده مي‌شود که اغلب مردم از لذت و ثمره بيداري نيمه شب محروم اند و در وقت طلوع فجر و تا طلوع آفتاب که خوابيدن مکروه و کسل‌کننده است، مي‌خوابند و از راز و نياز با پروردگار بي‌بهره‌اند.

البته لازمه سحرخيزي، خوابيدن به موقع و استراحت کافي در شب است و براي کساني که تا بعد از نيمه شب بيدارند، سحرخيزي ميسّر نخواهد بود.

[1] . اصول کافي، ج2، کتاب الدّعا، ح1، ص478.