استون، لدوارد دیورل

اِستـون \ [e]sto(ow)n\ ، ادوارد دیـورِل (1902- 1978م/ 1280-1357ش)، معمار آمریکایی. او در شهر فِیِت ویل در ایالت آرکانزاس (آرکِنسو) زاده شد. در «دانشگاه آرکانزاس در فیت‌ویل» به تحصیل هنر پرداخت (1920-1923م) و تحصیلات خود را، در رشتۀ معماری، در دانشگاه هاروارد (1926-1927م) و مؤسسۀ فنّاوری ماساچوست (1927- 1928م) پی گرفت. در 1927م برندۀ بورسی دو ساله شد که به او امکان تحصیل و سفر در اروپا را می‌داد. او در همین دوره با معماری مدرن اروپا آشنا شد. سپس به آمریکا بازگشت و در دفاتر معماری شهر نیویورک مشغول به کار شد.
استون در 1933م یکی از نخستین خانه‌های سبک مدرن در شرق آمریکا را در بِدفِردفالزِ ایالت نیویورک طراحی کرد. او در 1936م دفتر معماری مستقل خود را در شهر نیویورک بنیاد نهاد و در طراحی موزۀ هنر مدرن (1937م)، نخستین ساختمان به سبک بین‌المللی در شهر نیویورک، با فیلیپ گودوین همکاری کرد. وی در جنگ جهانی دوم، از 1941 تا 1945م، در مقام رئیس بخش برنامه‌ریزی و طراحی هوانیروز ارتش ایالات متحده خدمت کرد. او از 1946 تا 1952م، به‌عنوان دانشیار، به‌ تدریس معماری در دانشگاه یِیل پرداخت.
استون در آغاز کار، تحت تأثیر سبک بین‌المللی قرار گرفت که ویژگی‌اش معماری بی‌پیرایه و کارکردی بود و در آن، تزیین جایی نداشت؛ اما او در کارهای بعدی‌اش به عناصر تزیینی، همچون نماهای مشبک، و گونه‌ای از معماری معاصر گرایش یافت که در آن، به تزیین و پرداختن به جزئیات اهمیت داده می‌شد. نمونۀ برجستۀ کارهای این دورۀ او، که آغاز آن دهۀ 1950م بود، سفارت ایالات متحده در دهلی نو (1954-1958م) است. در این اثر از معماری سنتی مناطق گرمسیری هندوستان و عناصری از معماری اسلامی، مانند دیوارهای مشبک و حوضها و فواره‌های درون ساختمان، استفاده شده است. این ساختمان بسیار مورد توجه قرار گرفت و سفارش طراحی چندین پروژه در خارج از آمریکا را برای استون به ارمغان آورد.

از دیگر آثار مهم او طراحی غرفۀ آمریکا در نمایشگاه جهانی 1958م بروکسل بود. این غرفه که پلانی گرد، به قطر 104 متر، و سقفی نیمه‌شفاف داشت که بدون ستون برپا نگاه داشته شده بود، نیز توجه بسیاری را برانگیخت. هتل اِل پاناما (1946م) در شهر پاناما، که یکی از نخستین نمونه‌های کاربرد بالکنهای کنسولی (طره‌ای) در هتلهای تفریحی در آن دیده می‌شود، از دیگر آثار مهم استون در خارج از آمریکا به شمار می‌رود.
از طراحیهای برجستۀ استون در آمریکا، می‌توان این نمونه‌ها را برشمرد: موزۀ هانتینگتِن هارتفِرد یا نگارخانۀ هنر مدرن (1959-1964م؛ امروزه: مرکز فرهنگی نیویورک) در شهر نیویورک، مرکز هنرهای نمایشی جان اف کِنِدی (1971م) در شهر واشینگتن، و بیمارستان شبه‌جزیرۀ مانتِرِی (1963م) در کالیفرنیا. از مهم‌ترین آسمان‌خراشهایی که او طراحی کرده است، می‌توان ساختمان 50 طبقۀ برج جنرال موتورز (1964م) در شهر نیویورک و ساختمان 80 طبقۀ برج استاندارد اویل ایندیانا (1974م؛ امروزه: ساختمان آموکو) در شیکاگو را نام برد.
بسیاری از منتقدان، شیوۀ طراحی تزیین‌گرایانه‌ای را که استون از دهۀ 1950م به کار گرفت، توده‌گرایانه (پوپولیستی)‌ می‌دانستند و هم مدرنیستهایی چون زیگفرید گیدیون، هم پسا مدرنیستهایی چون رابرت وِنتوری، از کارهای او انتقاد کردند. با این همه، او در این آثار دو اصل را به کارگرفت که خودِ پسامدرنیستها در معماری پس از جنگ جهانی دوم مطرح کردند، یعنی نشان دادن مقیاس انسانی در ساختمانهای بزرگ، و اهمیت دادن به تزیین.

استون زندگی‌نامۀ خود را با عنوان «فرگشت یک معمار» در 1962م، و «معماری اکنون و آینده» را در 1967م به چاپ رساند.

مآخذ

CE, 6th edition;
DA;
EA, 2006;
EB, 2008;
GSE ;
ME, 2008.
بخش هنر و معماری جهان