استاش، شیپور

اُستاش، شِیپورِ \ šeypur-e ostāš\ (بـرگـرفـتـه از نــام بارتولُمِئو اِئوستاکیو [در فرانسوی: اُستاش]، کالبدشناس ایتالیایی سدۀ 16م)، لوله‌ای که از گوش میانی تا حلق (گلو) کشیده شده است. این لوله در انسان در حدود 3 تا 4 سانتی‌متر طول دارد و آن را غشاء مخاطی پوشانده است. جهت آن از حفرۀ صماخ یا گوش میانی به طرف پایین و داخل، به سوی آن قسمتی از حلق است که حلقِ بینی (نازو فارنکس) نامیده می‌شود. حلق بینی فضای بالای نرم‌کام، و در امتداد و پشت لوله‌های بینی است. انتهای بالایی شیپور استاش باریک و محصور در استخوان است. این لوله با نزدیک شدن به حلق، پهن‌تر و غضروفی می‌گردد. پوشش مخاطی آن به پوشش مخاطی گوش میانی پیوسته است. مژکهای (برآمدگیهای موی‌مانند) کوچکی آن را می‌پوشانند که به تخلیۀ ترشحات مخاطی از گوش میانی به حلق کمک می‌کنند.
کارکرد اصلی شیپور استاش تهویۀ گوش میانی و حفظ فشار متعادل در دو طرف پردۀ گوش است. این لوله که بیشتر وقتها بسته است، در هنگام بلع باز می‌شود. این عمل بدون تلاش آگاهانه، موجب تعادل فشار می‌گردد. هنگام شیرجه رفتن به درون آب یا فرود آمدن سریع هواپیما، ممکن است شیپور استاش در برابر افزایش سریع فشار محیط بسته بماند. معمولاً می‌توان فشار دو طرف پردۀ گوش را با بستن بینی و دمیدن در آن، به کمک بلع، یا جنباندن آرواره‌ها متعادل کرد. ترشحات مخاطی فراوان بر اثر سرماخوردگی یا آدِنوئیدهای بزرگ نیز ممکن است راه این لوله را مسدود کنند و سبب درد گوش و کاهش شنوایی شوند.
کوتاه و افقی‌تر بودن این لوله در کودکان سبب تسهیل انتقال عفونتهای دستگاه تنفس فوقانی به گوش میانی (اوتیت مِدیا) و نیز تجمع مایع در این ناحیه می‌شود.

مآخذ

CE, 6th edition;
EB, 2008;
ME, 2005 (under «Eustachio»).
بخش علوم پزشکی