ارتفاع و زاویه سمت

اِرْتِفاعْ وَ زاویۀسَمْت2 -ye samt](a)[ertefāʾ va zāviye، در نجوم، توپخانه، ناوبری و دیگر رشته‌ها، دو مختصه که موضع شیئی را در بالای زمین توصیف می‌کند. در این معنا، ارتفاع نسبت به سطح افق برحسب درجه (صفر تا °90) بیان می‌شود. در اندازه‌گیریهای نجومی، زاویۀ سمت بین راستای جنوب تا راستای دایرۀ قائم شیء (یعنی دایرۀ عظیمه‌ای که از شیء و سمت‌الرأس می‌گذرد) برحسب درجه و در جهت ساعتگرد اندازه‌گیری می‌شود. برای مقاصد غیرنجومی، زاویۀ سمت (یا جهت) معمولاً از راستای شمال در جهت ساعتگرد اندازه‌گیری می‌شود. (109)