آزیلی، صنعت

آزیلی، صَنْعَت [san’at-e āzīlī]، یا دورۀ ابزارسازی آزیلی (برگرفته از نام شهر لوماس د،آزیل در استان آریِژ فرانسه)، سنت ابزارسازی اواخر دورۀ پارینه‌سنگی زبرین و اوایل‌ دورۀ میان‌سنگی در اروپا ــ به‌ویژه در فرانسه و اسپانیا ــ که پس از دورۀ ابزارسازی غنی‌تر و پیچیده‌تر ماگْدالِنی، و کم‌و‌بیش هم‌زمان با دوره‌هایی نظیر تارْدِنوایی، ماگْلِموسه‌ای، اِرتِبوله، و آستوریاسی بوده است.
ابزارهای سنگی دورۀ آزیلی که ریزتیغه (میکرولیت) خوانده می‌شود، غالباً بسیار کوچک بود و چنان ساخته می‌شد که در دسته‌ای استخوان یا شاخ گوزن جای گیرد. پیکانهایی با پشت خمیده و رندۀ سنگی نیز به کار می‌رفت. ابزارهای استخوانی شامل سنبه،«میله» (با کاربردی ناشناخته) و نیز زوبین ماهیگیری تختی بود که غالباً از شاخ گوزن قرمز ساخته می‌شد.
در این دوره، هنر به طرحهایی هندسی که با رنگ‌دانه‌های سرخ و سیاه بر روی قلوه‌سنگها کشیده می‌شد، محدود بود. با از میان رفتن جانوران بزرگ چهارمین دورۀ یخ‌بندان، مردمان دورۀ آزیلی و معاصران آنها از نرم‌تنان، ماهیها، پرندگان و پستانداران کـوچک ــ کـه احتمـالاً با تلـه و دام شکـار می‌شـدند ــ تغذیه می‌کردند. (105)