آرن

آرُن‌ [āron]، رِمُن(1905-1983م/ 1283-1362ش)، فيلسوف‌، جامعه‌شناس‌، مورخ‌ و متفكر سياسی‌ فرانسوی‌ كه‌ شهرتش‌ بیشتر به‌سبب‌ بدگمانی‌ او به‌ مطلق‌ اندیشیهای‌ ایدئولوژیك‌ است‌.
آرُن‌ فرزند حقوق‌دانی‌ فرانسوی‌ بود و در 1930م با نوشتن‌ رساله‌ای‌ دربارۀ فلسفۀ تاریخ‌ به‌ اخذ درجۀ دكتری‌ از یكی‌ از بالاترین‌ مؤسسات‌ آموزش‌ عالی‌ فرانسه‌، یعنی‌ دانشسرای‌ عالی، نائل‌ آمد. با آغاز جنگ‌ جهانی‌ دوم‌،سمت‌ استادی‌ فلسفۀ اجتماعی‌ در دانشگاه‌ تولوز را رها كرد و به‌ نیروی‌ هوایی‌ فرانسه‌ ملحق‌ شد؛ و پس‌ از سقوط فرانسه‌ در مقابل‌ آلمان‌ هیتلری‌، به‌ نیروهای‌ «فرانسۀ آزاد ژنرال‌ دوگل‌ در لندن‌ پیوست‌ و به‌ سردبیری‌ روزنامۀ لافرانس‌ لیبر («فرانسۀ آزاد») منصوب‌ گشت‌؛ پس‌ از بازگشت‌ به‌ فرانسه‌، نخست‌ استاد یكی‌ دیگر از مهم‌ترین‌ مراكز تحصیلات‌ عالی‌ آن‌ كشور، «دانشكدۀ ملی‌ امور اداری»‌ شد؛ سپس13 سال استاد جامعه‌شناسی در سُرْبُن‌ بود و سرانجام‌ در 1970م به‌ بالاترین‌ سمت در سلسله مراتب دانشگاهی فرانسه، یعنی استادی «كُلِژ دوفرانْس» ارتقا یافت.

آرن ‌همواره در کنار‌ كار دانشگاهی ‌و تحقیق‌،‌ در روزنامه‌نگاری‌ نیز فعال‌ بود. او از 1947م به‌ مدت‌ 30 سال‌ در روزنامۀ فیگارو، و پس‌ از آن‌، از 1977م تا هنگام‌ مرگ‌ در مجلۀ اكْسپرِس‌، در ستونی‌ ویژه‌ مقالاتی‌ می‌نوشت‌ كه‌ در محافل‌ روشنفكری‌ و در افكار عمومی‌ تأثیر گسترده‌ داشت‌.
آرن‌ مدافع‌ نوعی‌ انسان‌گراییِ‌عقلی‌در مقابل‌ اگزیستانسیالیسم‌ ماركسیستیِ‌ ژان‌ پُل‌ سارتر بود؛وگرچه‌ در صحنۀ جهانی‌ شهرتش‌ به‌ پای‌ او نمی‌رسید، در میان‌ روشن‌فكران‌ فرانسویِ میانه‌رو از نفوذ و اعتباری‌گسترده‌ بهره‌ می‌برد. یكی‌ از پرتأثیرترین‌ كتابهای‌ او «افیون‌ روشنفكران‌» (1955م‌) است‌ كه‌ در آن،‌ از یكسونگری‌ و نبودِ‌ تنوع‌ و تكثر آراء در جناح‌ چپ‌، و گرایشهای‌ توتالیتر یا تمامت‌ طلب‌ در رژیمهای‌ ماركسیستی‌ انتقاد شده‌ است‌. آرن در كتابی‌ دیگر، «تراژدی‌ الجزایر» (1957م‌) به‌ هواداری‌ از استقلال‌طلبان‌ الجزایری‌ برمی‌خیزد. از موضوعاتی‌ كه‌ در بسیاری‌ از آثار وی‌ مورد‌ بحث‌ قرارگرفته‌، جنگ‌ و خشونت‌ در كتابهایی‌ مانند «صلح‌ و جنگ‌ درمیان‌ ملتها» (1962م‌) و چند كتاب‌ دربارۀ كارْل‌ فون‌ كلاوزِویتْس، نظریه‌پرداز نظامی‌ پروس است‌. از دیگر نوشته‌های او، کتابی عالمانه و تحلیلی و بسیار مؤثر به نام «مراحل اساسی اندیشه در جامعه‌شناسی» (1967م‌) و نیز «خاطرات» وی (1983م‌) شایان ذكر است‌. (148)