آرن

آرْن [ārn]، تامِس اُگاسْتین (1710- 1778م/ 1122-1192ق)، آهنگ‌ساز انگلیسی، به ویژه در زمینۀ موسیقی نمایشی و آواز.

آرن در ایتِن تحصیل کرد و قرار بود رشتۀ حقوق را در پیش بگیرد، ولی با تمرینهای پنهانی خود چنان تسلطی در نواختن ویولن و سازهای شستی‌دار کسب کرد که پدرش از مخالفت با حرفۀ موسیقی او دست برداشت. آرن بجز مدت کوتاهی که از درسهای مایکل فِسْتینگ، رهبر بعدی ارکستر اپرای ایتالیا بهره‌مند شد، فردی خودآموخته بود. ذوق موسیقایی او عمدتاً با حضور مستمر در سالن اپرا شکل گرفت. او به خواهرش که بعدها خوانندۀ مشهوری شد، و همچنین برادرش آوازخوانی آموخت. آنها در نخستین اثر موسیقی وی برای صحنه، یعنی اپرای رُزامُند (1733م) شرکت جستند. این اثر بر اساس منظومۀ اپرایی جوزف اَدیسِن و با شگردهای اپرای ایتالیایی تصنیف شده است و قطعۀ آوازی استادانۀ آن، «برخیز پیروزی، برخیز» تا 40 سال بعد خوانده می‌شد.
آرن خیلی زود برای تصنیف قطعات موسیقی پس‌از نمایش و موسیقی متن نمایش در نمایش‌خانۀ دروری لِیْن به کار گمارده شد و پس از آهنگ‌سازی برای کُموس (1738م)، اقتباس جان دالتِن از بالماسکۀ میلتِن، در مقام پیشوای آهنگ‌سازان غنایی انگلستان جای خود را مستحکم کرد. شیوۀ نغمه‌پردازی سبکبال، شادی‌بخش و روح‌نواز او در «آلفرد، یک بالماسکه» و «داوری پاریس» مشهود است. هر دو این نمایشها در 1740م در اقامتگاه ولیعهد انگلستان در کلیوْدِن به اجرا گذارده شد. آهنگهایی که آرن در سالهای 1740 و 1741م، به منظور احیای نمایش‌نامه‌های «هر جور دوست‌داری»، شب دوازدهم و تاجر ونیزی روی اشعار شکسپیر تنظیم کرد، نقطۀ اوج این شیوۀ آغازین وی به شمار می‌آید.
حدود سال 1744م آرن آهنگ‌ساز نمایش‌خانه‌های دروری لین و واکْسهال گاردِنز شد و در طول دهۀ بعد چندین مجموعه ترانه منتشر ساخت. او در 1759م از دانشگاه آکسفرد دکتری موسیقی گرفت و دو سال پس از آن اوراتوریوی جودیث، و به دنبال آن اپرای «اردشیر» (1762م) را تصنیف کرد که تا اوایل قرن 19م همچنان اجرا می‌شد.
آرن در دهۀ آخر عمرش منظومۀ گریک به مناسبت جشنوارۀ بزرگداشت شکسپیر در اِسترَتفِرد (1769م) را به موسیقی درآورد و نیز برای اپرای «شاهزادۀ پریان» (1771م) و نمایش‌نامه‌های اِلْفرایدا (1772م) و کاراکْتاکوس (1776م)، اثر ویلیام مِیْسِن آهنگ ساخت.
شیوۀ نغمه‌پردازی آرن در آغاز کار طبیعی و ظریف بود و حکایت از نوعی تأثیرپذیری از موسیقی اسکاتلندی، ایرلندی و ایتالیایی می‌کرد. آثار بعدی او بیشتر شبیه به موسیقی ایتالیایی و پُر از زینت شد، گر چه آرن در سالهای آخر عمر نوعی اپرای فکاهی (اپرابوفا) به وجود آورد که طلیعۀ اپراهای سالیوِن در سدۀ 19م بود. او همانند پِرسِل، گنجینۀ آوازهای انگلیسی را غنی ساخت. (193)