اقبال \eqbāl\، محمد (1894- 1948 م)، محقق، ادیب و مترجم هندی آثار فارسی. اقبال در خانوادهای فرهیخته در جالندهر هند متولد شد. جدش مولوی «غلام قادر»، استاد زبان فارسی بود. خانوادهاش پس از بازنشستگی پدر، به فیروزپور مهاجرت کردند و او پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی، از دانشگاه علیگره لیسانس علوم انسانی، و از دانشگاه اللهآباد فوقلیسانس زبان عربی دریافت کرد (ذوالفقار، 165-166؛ فرهنگ ... ، 1 / 394). در همان دوره، به حفظ قرآن پرداخت و به اشعار الطاف حسین حالی و اکبر اللهآبادی توجه خاصی داشت (ذوالفقار، 166). وی در 1918 م، برای ادامۀ تحصیل به انگلستان رفت و پس از 4 سال اقامت در کیمبریج، افزونبر فراگیری زبانهای عبری، سریانی، آلمانی و فرانسوی، توانست زیر نظر ادوارد براون رسالۀ دکتـری خود را در زمینۀ زبـان و ادبیات فـارسی به پایان رساند (همانجا). در 1922 م، به هند بازگشت و اندکی بعد، استاد زبان فارسی دانشکدۀ خاورشناسی (اورینتل کالج) لاهور شد و به مدت 26 سال در این سمت باقی ماند. با آغاز انتشار مجلۀ اورینتل کالج، معاون، و چندی بعد نیز سردبیر این نشریه و رئیس اورینتل کالج شد. او در 21 مه درگذشت ( فرهنگ، ذوالفقار، همانجاها). اقبال در طول حیاتش دربارۀ موضوعهای مختلف تاریخ ایران و ادبیات فارسی، ازجمله شاهنامه و نیز خیام و آثار او، مقالهها و کتابهای متعددی نوشت. نیز، متنهایی مانند راحة الصدور و آیة السرور راوندی و کتاب اخبار الدولة السلجوقیة از علی بن ناصر حسینی را تصحیح کرد؛ او همچنین چندین اثر، ازجمله ایران در زمان ساسانیان نوشتۀ آرتور کریستنسن، و حماسۀ ملی ایران اثر نولدکه را به زبان اردو برگرداند و منتشر کرد ( فرهنگ، 1 / 394- 395؛ قریشی، 159؛ نیز نک : احسن، 43، 114، 211).
مآخذ
احسن، عبدالشکور، فهرست مقالات منتخبۀ اورینتل کالج، لاهور، 1925-1970 م؛ ذوالفقار، غلامحسین، تاریخ اوریئنتل کالج، لاهور، 1962؛ فرهنگ خاورشناسان، تهران، 1376 ش؛ قریشی، وحید، یونیورستی اورینتل کالج کی استاتذه کا تحقیقی ادبی اور درسی سرمایه، لاهور، 1970 م.