اروینگ

اِرْوینْگ [ervīng]، سِر هِنری (نام اصلی: جان هنری برادْریب) (1838-1905م/ 1253-1323ق)، از مشهورترین بازیگران انگلیسی و نخستین کسی که در این حرفه ــ به‌مناسبت خدماتش بـه تئـاتـر ــ لقب «سـر» گرفت (1895م). او ضمناً مدیر کارآمد تئاتر، و به مدت24 سال (1878-1902م) زوج هُنری اِلِن تِری، بازیگر معروف بود.

اروینگ در مذهب متدیسم گُرنْوالی پرورش یافت و با خطابه‌سرایی افسـون‌کننده ــ بـه سبک و سیاق زبان جان وِسلی، خطیب متدیست ــ معروف آشنا شد. او پس از ترک مدرسه، مدتی کارمند دفتر تاجری بود، اما در اوقات فراغت فکر و ذکرش متوجه نمایشها و بازیگران تئاترهای لندن بود. در 1856م ارثیه‌ای به او رسید که آن را صرف خرید ملزومات تئاتر، مانند انواع کلاه گیس، شمشیر و لباس کرد و توانست نقش نخست را در اجرای غیرحرفه‌ای رومئو و ژولیت در تئاتر سلطنتی سُهو خریداری کند. او بنابر رسم روزگار خود و براساس داستانهای عاشقانۀ واشینگتن اروینگ وموعظه‌های تبلیغی واعظ اسکاتلندی، ادوارد اروینگ، اروینگ را به عنوان نام حرفه‌ای خود برگزید.
استقبال گرمی که از بازی او شد، سبب پیوستنش به گروهی تئاتری در ساندِرلند، و آغاز کارش با بازی به صورت سیاهی لشکر (در نقشهای صامت) شد. در آن زمان، تنها فرصت او برای کارآموزی در این حرفه پیوستن به گروههایی بود که با برنامۀ نمایشی معینی از شهری به شهر دیگر سفر می‌کردند. اروینگ پس از13 سال بازیگری در شهرهای انگلستان، اسکاتلند و ایرلند نخستین نقش موفقیت‌آمیز خود را در لندن در 1866م در نمایشی موسوم به«اسیر» ایفا کرد. او سال بعد در سفری حرفه‌ای به دوبلین با فلارِنس اُ‘کَلِهِن آشنا شد و با وی ازدواج کرد.
نمایش موفقیت‌آمیز«زنگها»اروینگ را از بازیگران سرشناس روز ساخت. نقش مِثایِس، جنایتکار محکوم نشده‌ای که گرفتار عذاب وجدان است، چنان با تواناییهای نمایشی اروینگ مناسب بود که او این نقش را تا زمان مرگ مرتب بازی می‌کرد.
اروینگ4 سال ستارۀ گروه بِیتمن بود. او پس از مرگ بیتمن در 1875م نیز تا 1877م با آن گروه همکاری کرد. در این سال خود تئاتر لیسیِم را اجاره کرد و مدیریت آن را برعهده گرفت. اگرچه مطبوعات از نحوۀ گزینش واژگان غیرمعمول، حرکات و ایما و اشارات مخصوص و ضعف تحصیلات ادبی اروینگ انتقاد می‌کردند، در نظر او آمار فروش بلیت گویاتر از کلام منتقدان بود.
اروینگ در 1878م با الن تری برای ایفای نقش اول زن قرارداد بست و با هم در نقش هملت و اُفِلیا، و شایلاک و پورشا (در تاجر ونیزی) تماشاگران بی‌شماری را به تئاتر خود جلب کردند.
اروینگ به تجملات نمایش بسیار اهمیت می‌داد، چنان‌که به قول جرج برنارد شا خودِ نمایشها ارزش ادبی ماندگاری نداشتند.
شکست درنمایشی‌که پسرش لارنس دربارۀ پترکبیر به صحنه آورده بود و آتش گرفتن وسایل صحنه در 1897م، و بیماری سخت اروینگ در سال بعد، سبب کاهش رونق لیسیم شد.
اجراهای جدیدی از کُریُلانوس شکسپیر و نمایش ویکتوریان ساردوی فرانسوی دربارۀ دانته نه تنها مانع از سقوط بیشتر گروه نشد، که آن را تسریع هم کرد. گروه اروینگ در 1902م منحل شد و او پس از اجرای نمایش بکت، نوشتۀ تِنیسِن در تئاتر رویالِ بَردفِرد، در نهایت فقر درگذشت. (101)