اسرنو

اُسُرنو \ osorno\ ، شهری در جنوب شیلی. این شهر که مرکز استان اسرنو است، در پیوستگاه دو رود داماس و رائوئه و 64کیلومتری کرانۀ اقیانوس آرام، در قلب ناحیۀ موسوم به دریاچه‌ها (لُس لاگُس) قرار دارد.
فاتحان اسپانیایی، به فرماندهی پِدرو دِ والدیویا، در 1553م این شهر را در محل روستایی متعلق به بومیان سرخ‌پوست بنیاد نهادند و آن را سانتا مارینا دِ گائِته نامیدند. سپس این محل متروک شد، تا اینکه گارثیا اورتادو دِ مِندوثا در 1558م آن را بازسازی کرد و ثیوداد دِ سان ماتِئو دِ اُسُرنو نامید. اسرنو در 1602م به دست سرخ‌پوستان آرائوکانیایی ویران شد. این شهر پس از چند کوشش نافرجام، در 1796م، به فرمان آمبروسیو اُ‘ایگینس (پدر برناردو اُ‘ایگینس مشهور)، دوباره مسکون شد.
هجوم مهاجران آلمانی در نیمۀ سدۀ 19م به اسرنو، رشد سریع این شهر را در پی داشت. این مهاجران بر فرهنگ و معماری شهر تأثیر بسیاری نهادند.
گشـایش راه‌آهن سانتیـاگو ـ پـوئِـرتـو مـونت در 1895م از انزوای اسرنو کاست. این شهر مرکز دادوستد محصولات کشاورزی دره‌های حاصلخیز پیرامون خود به شمار می‌رود که در آنها کشت گندم و جو، دام‌پروری و جنگل‌داری رواج دارد. اسرنو از طریق راههای زمینی و رودخانه‌ای به سان کارلوس دِ باریلوچه در آرژانتین نیز مرتبط است. صنایع اسرنو شامل آردسازی، چوب‌بری، آبجوسازی، و تولید فراورده‌های لبنی و گوشتی، و تجهیزات کشاورزی است. اسرنو دروازۀ ورود به ناحیۀ معروف به دریاچه‌های شیلی است که تفرجگاههای ساحلی و کوهستانی فراوانی در آن قرار دارد و از این‌رو، صنعت گردشگری برای این شهر امتیازی اقتصادی به شمار می‌رود.
جمع‌ (2002م): ح 000‘132 تن.

مآخذ

EB, 1986, 2010;
ME, 2005;
MEL.
بخش جغرافیا