اِبْنِ خَيّاط، ابوبكر يحيی بن احمد (ح 367-447 ق/ 978- 1055 م)، اديب، شاعر، رياضیدان، منجم و پزشك اندلسی. از تولد و دوران رشد و تحصيلات او آگاهی چندانی در دست نيست، اما گفتهاند كه حساب و هندسه را نزد ابوالقاسم مسلمة بن احمد مجريطی (منسوب به مجريط؛ ضبط ابنصاعد، 86: مرحيط؛ و ابن ابی اصيبعه؛ 3/ 81: مرحيطی است كه ظاهراً اشتباه كاتب است) فرا گرفت، سپس به دانش نجوم روی آورد و از چيرهدستی و شهرت در اين دانش برخوردار گرديد (ياقوت، 19/ 313؛ ابن صاعد، همانجا). ابن خياط سپس به دربار سليمان بن حكم بن الناصرلدين الله (د 407 ق/ 1016 م) از خلفای اموی اندلس درآمد و منجم وی گرديد و پس از او نزد اميران ديگر و سرانجام نزد امير يحيی بن اسماعيل بن ذیالنون از اميران بنی ذیالنون به خدمت پرداخت (همانجا). وی در دانش پزشكی نيز از آگاهی خوبی برخوردار بود و در درمان بيماران دقت خاصی مبذول میداشت. گفته شده كه او بردبار، خوش اخلاق، نيكوسيرت و در اعتقادات مذهبی استوار بود (همانجا). به نوشتۀ ياقوت، ابن خياط شاعر نيز بود. همو ابياتی از وی دربارۀ بیبهرگی اديبان و دانشمندان از دنيا و نيز دربارۀ افراد بخيل آورده است (19/ 314). در منابع متقدم سخنی از اينكه وی دارای تأليفات و آثاری باشد، به ميان نيامده، ولی فيلسوفالدوله دو اثر يكی در حفظ الصحة و ديگری در نجوم به وی نسبت داده است (1/ 57). در فهرستهای موجود از اين دو كتاب نشانی در دست نيست. ابن خياط در طليطله درگذشت (ابن صاعد، همانجا).