به هر صورت، نوع چهارم جهان‌بينى سياسى كه مى‌توان از آن به «توحيد سياسى» يا «توحيد در اطاعت» نام برد، جهان‌بينى اصلى همه اديان توحيدى، به‌ويژه اسلام است.

در اين پژوهش، ابتدا به بررسى انواع ديگر جهان‌بينى و سپس به بحث درباره جهان‌بينى سياسى اسلامى مى‌پردازيم.

1. جهان‌بينى سياسى ماترياليسم ديالكتيك‌

ايدئولوژى سياسى ماركسيسم كه ديكتاتورى پرولتاريا را به‌عنوان بهترين سيستم حكومتى پذيرفته است، مبتنى بر جهان‌بينى سياسى ماترياليسم تاريخى است.

ماترياليسم تاريخى كه بر منطق ديالكتيك استوار است و به همين جهت به آن ماترياليسم ديالكتيك نيز گفته مى‌شود، مبتنى بر جهان‌بينى عمومى ماترياليستى از يك‌سو و تفسير تاريخ بر پآيه منطق ديالكتيك از سوى ديگر است.

طبق جهان‌بينى ماترياليستى، هستى، مساوى با ماده است و غير ماده، مساوى با نيستى و عدم است.

ماركسيسم بر اساس منطق ديالكتيك، تكامل ماده را ناشى از تضاد ميان «نهاد» يا «تز»، كه وضعيت نخستين و نقطه صفر حركت ماده است، با «ديگر نهاد» يا «آنتى‌تز» كه از درون ماده مى‌جوشد، مى‌داند. نتيجه اين تضادّ، پيدايش «برنهاد» يا «سنتز» است كه مادّه برتر است. پس از پيدايش مادّه برتر يا «سنتز»، همين ماده برتر، دگربار به‌عنوان «تز» يا «نهاد» جديد با ضد درونى خود درگير خواهد شد. در نتيجه اين تضاد و جنگ درونى، «سنتز» يا «برنهاد» جديدى متولّد ميشود و اين جريان، همچنان ادامه خواهد داشت و بدين ترتيب، مادّه تشكيل‌دهنده جهان در يك حركت تكاملى ديالكتيكى مستمرى، همواره در حال تكامل و دگرگونى و انتقال از وضعيتى به وضعيتى فراتر است.