«الْإِيمَانُ أَرْبَعَةُ أَرْكَانٍ: الرِّضَا بِقَضَاءِ الله وَ التَّوَكُّلُ عَلَى الله وَ تَفْوِيضُ الْأَمْرِ إِلَى الله وَ التَّسْلِيمُ لِأَمْرِ الله»[1].

ايمان چهار ركن دارد: رضا به قضاى خداوند، و توكل و اعتماد بر خداوند، و سپردن امر به خداوند، و تسليم امر خداوند بودن.

3. شيخ صدوق به سند معتبر از امام باقر (ع) روايت ميكند:

«مَا مِنْ شَيْ‌ءٍ أَعْظَمَ ثَوَاباً مِنْ شَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا الله، لِأَنَّ الله عَزَّوَجَلَّ لَا يَعْدِلُهُ شَيْ‌ء، وَ لَا يَشْرَكُهُ فِي الْأَمْرِ أَحَد»[2].

پاداش هيچ چيزى به پاى پاداش بر شهادت به «لَا إِلَهَ إِلَّا الله» نيست؛ زيرا براى خداوند نظير و همتايى وجود ندارد، و كسى در فرمان شريك خداوند نيست.

در اين روايت شهادت به توحيد خداوند به توحيد ذاتى و صفاتى از يك‌سو و به توحيد افعالى از سوى ديگر تفسير شده است. توحيد ذاتى و صفاتى را جمله‌ «لَا يَعْدِلُهُ شَيْ‌ء» مى‌رساند و بر توحيد افعالى، جمله‌ «لَا يَشْرَكُهُ فِي الْأَمْرِ أَحَد» دلالت دارد.

رواياتى كه در اينجا عرضه داشتيم، نمونهاى از روايات دالّه بر توحيد حاكميت خداوند بود كه مبناى جهان‌بينى سياسى اسلام است و بدين ترتيب، روشن شد كه منابع اسلامى، جهان‌بينى سياسى اسلام را به‌روشنى تبيين كردهاند و روشن شد كه اساس و بنياد جهان‌بينى سياسى اسلام، حصر حاكميت مطلق سياسى در ذات اقدس خداوند متعال است.

[1] . همان، ص 47 و 56.

[2] . صدوق، التوحيد، ص 19.