بگو: «من از پرستش كسانى كه غير از خدا مى‌خوانيد، نهى شده‌ام» بگو: «من از هوا و هوس‌هاى شما، پيروى نمى‌كنم؛ اگر چنين كنم، گمراه شده‌ام؛ و از هدايت‌يافتگان نخواهم بود»\* بگو: «من دليل روشنى از پروردگارم دارم؛ ولى شما آن را تكذيب كرده‌ايد. آنچه شما (از عذاب الهى) درباره آن شتاب مى‌كنيد در اختيار من نيست. حكم و فرمان، تنها از آن خداست! حق را از باطل جدا مى‌كند؛ و او بهترين جدا كننده (حق از باطل) است».

5. (أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‌ عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلى‌ سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى‌ بَصَرِهِ غِشاوَةً فَمَنْ يَهْدِيهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ)[1].

آيا ديدى كسى را كه معبود خود را هواى نفس خويش قرار داده و خداوند او را با آگاهى گمراه ساخته و برگوش و قلبش مهر زده و بر چشمش پرده‌اى قرار داده است؟! با اين حال، غير از خدا چه كسى مى‌تواند او را هدايت كند؟! آيا متذكّر نمى‌شويد؟!

در قرآن كريم اطاعت و تبعيت از هواى نفس، عبادت هواى نفس به‌شمار آمده و از آن به «إله خود قراردادن هواى نفس» تعبير شده است.

تعبير به «إله قراردادن هواى نفس» چنان‌كه در آيه اخير آمده، به معناى تبعيّت و اطاعت از هواى نفس است و مؤيد ديگرى است بر آنچه كراراً توضيح داده و مورد تأكيد قرار داديم كه در قرآن كريم عبادت به معناى اطاعت و تبعيت خاضعانه است و از آنجا كه «إله» به معناى معبود است، لهذا پيروى از هواى نفس در برابر اطاعت اوامر خدا و رسول، عبادت و پرستش هواى نفس و إله قلمداد نمودن و به الوهيّت‌پذيرفتن خواسته و هواى نفس است.

همين مضمون در آيه ديگرى نيز آمده است:

[1] . سوره جاثيه: 23.