وتَبِع الإمَامَ إذَا تَلَاهُ و تَبِعَه: لَحِقَه»[1].

و مى‌گويند: تَبِع الإمَامَ آنجا كه در پى او رود، و مى‌گويند تَبِعَه آنجا كه به او بپيوندد.

فيروزآبادى در قاموس ميگويد:

«تَبِعَه- كَفَرِحَ- تَبَعاً و تباعة مشى خلفه او مرّ به فمضى معه‌

تبعه ... يعنى پشت سر او راه رفت، يا او را همراهى كرد- تا آنجا كه ميگويد:-

والإتباع و الاتّباع- كالتَّبَع و التّباع- بالكسر- الولاء»[2].

و اتّباع ... به معناى ولاء و پيوستن است.

از مجموع كلمات لغويين و نيز از تتبع موارد استعمال واژه «اتّباع» نكات ذيل استفاده ميشود:

1. اتّباع و تبعيّت به‌طور مطلق پيروى در رفتار و گفتار است، نه‌تنها موافقت گفتارى با شخصى يا گروهى؛ زيرا اتّباع و تبعيّت به معناى پا جاى پاى متبوع‌گذاشتن و از او جدا نشدن است.

2. اتّباع و تبعيّت، پيوستگى پيرو با متبوع خويش را مى‌رساند. بنابراين، تبعيّت يا اتّباع به معناى پيروى پيوسته و مداوم است؛ زيرا لازم مفهوم اتّباع به‌طور مطلق، اتصال و دوام پيوستگى پيروى است.

[1] . فيومى، المصباح المنير، ج 2، ص 72، ماده« تبع».

[2] . فيروزآبادى، القاموس المحيط، ماده« تبع».