«مَلَكَ عَلَى النَّاسِ أَمْرَهُمْ إِذَا تَوَلَّى السَّلْطَنَةَ فَهُوَ مَلِكٌ بِكَسْرِ الْلّامِ وَ تُخَفَّفُ بِالسُّكُونِ، وَ الْجَمْعُ: مُلُوكٌ مِثْلُ فَلْسٍ و فُلُوسٍ، وَ الاسْمُ الْمُلْكُ بِضَمِّ الْمِيمِ»[1].

گفته مى‌شود: مَلَكَ عَلَى النَّاسِ أَمْرَهُمْ آنگاه كه سلطنت را بر عهده بگيرد پس او را پادشاه يا مَلِك مى‌نامند و گاهى مفرد آن را به تخفيف مَلْك مى‌گويند و جمع آن ملوك است. مثل فَلس و فُلوس، و مصدر آن مُلك است به ضمّ ميم.

بنابراين، واژه «مُلك» در زبان عرب، به معناى سلطنت و حاكميّت سياسى بر مردم است. در آيات كريمه قرآنى تركيب‌ها و صيغه‌هاى متعددى از اين واژه در دلالت بر حصر حاكميّت و سلطنت بر مردم در خداى متعال آمده كه در ذيل به ترتيب به آنها اشاره مى‌كنيم.

الف) مُلك‌

آيه اول:

قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشاءُ[2].

بگو: بار الها! اى مالك مُلك و سلطنت! به هر كس بخواهى، سلطنت مى‌بخشى؛ و از هر كس بخواهى، سلطنت را مى‌ستانى.

در اين آيه همان‌گونه كه ملاحظه مى‌شود، خداى متعال به عنوان صاحب اصلى مُلك و پادشاهى معرفى شده و بر اين نكته تأكيد شده است كه اين جايگاه جز به‌

[1] . فيومى، المصباح المنير، ج 2، ص 579.

[2] . سوره آل عمران: 26.