و نيز مى‌گويد:

«المَلِك هو المتصرف بالامر و النهي في الجمهور و ذلك يختصّ بسياسة الناطقين و لهذا يقال: مَلِكُ النّاس، و لايقال: مَلِكُ الأشياء»[1].

مَلِك عبارت است از كسى كه به وسيله امر و نهى تصرف در احوال عامه مى‌كند، و اختصاص دارد به سياست كردن بر عاقلان؛ لهذا گفته مى‌شود مَلِك مردم و گفته نمى‌شود مَلِك چيزها.

ابن منظور در لسان العرب مى‌گويد:

«مُلْكُ الله تعالى و مَلَكُوته: سلطانه و عظمته. و لفلان مَلَكُوتُ العراق أي: عزه و سلطانه و مُلْكه»[2].

مُلك خداى تعالى و ملكوت او يعنى سلطنت و عظمت او و گفته مى‌شود ملكوت عراق از آنِ فلان كس است يعنى عزت و سلطنت و مُلك آن، از آنِ اوست.

و نيز مى‌گويد:

«والمملكة سلطان المَلِك في رعيته»[3].

مملكت به معناى سلطنت پادشاه است بر رعيت خويش.

فيّومى در المصباح المنير مى‌گويد:

[1] . همان.

[2] . ابن منظور، لسان العرب، ج 10، ص 492.

[3] . همان.