آيه هفتم:

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَ هُوَ يُحْيِ الْمَوْتى‌ وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ\* وَ مَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ‌[1].

آيا آنها غير از او را ولىّ خود برگزيدند؟! درحالى‌كه «ولىّ» فقط خداوند است و اوست كه مردگان را زنده مى‌كند، و اوست كه بر هر چيزى تواناست\* در هر چيز اختلاف كنيد، داوريش با خداست.

آيات ديگرى نيز با كاربرى واژه «حُكم» وجود دارد كه دلالت بر حصر حقّ حاكميّت در ذات اقدس خداى متعال دارند كه در اينجا به همين مقدار اكتفا مى‌كنيم.

واژه «حُكم» كه در اين آيات به كار رفته به‌دليل معناى لغوى و نيز به دليل قرائن و شواهدى كه در خود آيات آمده است، دلالت بر همان حكومت و سلطنت مورد بحث دارد.

ابن منظور در لسان العرب مى‌گويد:

«و العرب تقول: حَكَمْتُ، و أَحْكَمْتُ و حَكَّمْتُ، بمعنى مَنَعْتُ و رددت، و من هذا قيل للحاكم بين الناس حاكِمٌ، لأَنه يَمْنَعُ الظالم من الظلم»[2].

عرب مى‌گويد:

حَكَمْتُ، و أَحْكَمْتُ و حَكَّمْتُ‌

همگى به معناى: جلوگيرى كردم و بازداشتم است و از همين جا به كسى كه بين مردم داورى مى‌كند «حاكم» مى‌گويند؛ زيرا ظالم را از ظلم باز مى‌دارد.

راغب در مفردات مى‌گويد:

[1] . سوره شورى: 9 و 10.

[2] . ابن منظور، لسان العرب، ج 12، ص 141.