اميرالمؤمنين على (ع) مى‌فرمايد: «تجارت مربحه» اى‌[1] است كه هزينه آن در برابر سود نامحدود آن در نگاه خرد هيچ است.

خداى متعال در قرآن كريم مفهوم سود و زيان در جهان‌بينى اقتصادى اسلام را در قالب چند تمثيل زيبا بيان كرده است:

مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ‌[2].

آنان كه دارايى خويش را در راه خدا انفاق مى‌كنند همانند دانه‌اى هستند كه از آن هفت خوشه برويد، در هر خوشه صد دانه باشد و خداوند براى هر آن كس كه بخواهد چند برابر اين خواهد بخشيد و خداوند گشاده دست و داناست.

در اين آيه انفاق در راه خدا كه از ديدگاه جهان‌بينى اقتصادى مادّى، كاهش ثروت است و زيان محسوب مى‌شود، سرمايه گذارى سودآورى به شمار آمده است كه هفتصد برابر، كمترين ميزان سودآورى آن است، و به دانه گندمى تشبيه شده كه در زمين حاصل‌خيزى كاشته شود، و از آن خوشه گندمى به دست آيد كه هفتصد دانه گندم بار و ثمرش باشد.

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَنْ تُغْنِيَ عَنْهُمْ أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ مِنَ اللَّهِ شَيْئاً وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ\* مَثَلُ ما يُنْفِقُونَ فِي هذِهِ الْحَياةِ الدُّنْيا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيها صِرٌّ أَصابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَ ما ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَ لكِنْ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ‌[3].

[1] . نهج البلاغه، خطبه 184.

[2] . سوره بقره: 261.

[3] . سوره آل عمران: 116 و 117.