طبقات مرفّه طرفدار آنان با به خدمت گرفتن طبقه محروم توانسته‌اند قدرت خود را تثبيت و تحكيم نمايند. غالباً در جنبش‌هاى دينى به رهبرى انبياء و جانشينان آنان بوده است كه محرومان، توان و جرأت تشكل حول محور انبياء و تعاليم آنها را يافته و توانسته‌اند با شكستن طوق بردگى حاكمان و زورگويان و ثروتمندان طرفدار آنها، به نيروى اجتماعى نيرومندى تبديل شوند و به قيام عليه آنان برخاسته، و مناسبات و روابط حاكم بر جامعه پيشين را كه بر محور حاكميت حكام ستم پيشه و طرفداران ثروتمند آنان شكل گرفته درهم شكنند، و طرحى نو دراندازند، و جامعه‌اى جوان با روابط و مناسبات عادلانه جديدى برپا سازند.

2. تكامل اجتماعى‌

نظريه تكامل اجتماعى كه اصل دوّم جهان‌بينى اقتصادى ماركسيسم را تشكيل مى‌دهد نيز با واقعيت‌هاى گذشته و حال جوامع بشرى هيچ‌گونه تطابقى ندارد، بلكه واقعيت‌هاى تاريخى و نيز تحولات اجتماعى عصر جديد بطلان نظريه تكامل اجتماعى ماركسيسم را اثبات مى‌كنند. برمبناى نظريه تكامل اجتماعى در مكتب ماركسيسم، قوانين حتمى ماترياليسم تاريخى، تضاد ديالكتيكى درون جوامع را نتيجه مى‌دهد، كه در نتيجه آن پيروزى طبقه مترقّى طرفدار روابط و ابزار توليد نوين در جنگ عليه طبقه مرتجع طرفدار ايستايى روابط و ابزار توليد، حتمى است. اين تضاد طبقاتى در هر دوره از تاريخ بشر به تناسب پيشرفت ابزار توليد جلوه‌اى متناسب با چگونگى روابط و ابزار توليد دارد، و در عصر اخير در جنگ طبقاتى ميان طبقه كارگر از يك سو و طبقه سرمايه‌دار از سوى ديگر جلوه‌گر شده و به طور حتم منجر به پيروزى حتمى طبقه كارگر و نابودى قطعى و هميشگى طبقه سرمايه‌دار و روابط اقتصادى، سياسى و اجتماعى سرمايه‌دارى خواهد شد.