و در موارد نماء منفصل حيوانى (مثال شماره 5) نوزاد متولّد شده درنظر عرف تابع مادر به شمار مى‌آيد؛ زيرا عرف نطفه را نظير تخم مرغ و بذر متلاشى شده مى‌داند، و نوزاد را محصول جديدى مى‌داند كه در رحم مادر به وجود آمده و تابع و ادامه وجود مادر است و لذا نماء مادر بشمار مى‌آيد.

بنابراين مالك نوزاد حيوانى، مالك ماده‌اى است كه آن حيوان از آن متولد گرديده، نه كسى كه به توليد نوزاد از آن حيوان اقدام كرده است.

شيخ طوسى در تهذيب روايت مى‌كند:

«بِإِسْنَادِهِ عَنْ عَلِى بْنِ الْحَسَنِ بن فضال، عَنِ السِّنْدِى بْنِ مُحَمَّدٍ وَ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى نَجْرَانَ جَمِيعاً عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ قَيسٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ (ع)، قَالَ: قَضَى فِى رَجُلٍ ظَنَّ أَهْلُهُ أَنَّهُ قَدْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ فَنُكِحَتِ امْرَأَتُهُ أَوْ تُزُوِّجَتْ سُرِّيتُهُ فَوَلَدَتْ كُلُّ وَاحِدَةٍ مِنْهُمَا مِنْ زَوْجِهَا ثُمَّ جَاءَ الزَّوْجُ الْأَوَّلُ أَوْ جَاءَ مَوْلَى السُّرِّيةِ قَالَ: فَقَضَى فِى ذَلِكَ أَنْ يأْخُذَ الْأَوَّلُ امْرَأَتَهُ فَهُوَ أَحَقُّ بِهَا، وَ يأْخُذَ السَّيدُ سُرِّيتَهُ وَ وَلَدَهَا، أَوْ يأْخُذَ رِضَاهُ مِنَ الثَّمَنِ، ثَمَنِ الْوَلَدِ»[1]

از امام باقر (ع) روايت است كه: حكم فرمود درباره مردى كه همسر او يا برده او به گمان اينكه مرده يا كشته شده با مرد ديگرى ازدواج كرده است و از اين مرد براى هر يك از همسرش يا برده‌اش فرزندى به وجود آمده سپس همسر آن زن يا مالك آن برده بازگشته است. حضرت باقر (ع) در اين‌باره چنين حكم فرمود: همسر نخستين، زن خود را بازپس مى‌گيرد و مالك برده نيز برده و فرزند به وجود آمده را مالك خواهد بود مگر آنكه بهاى فرزند را در صورت رضايت او دريافت كند.

[1] . وسائل الشيعة، ج 25، ابواب الغصب، باب 6، ص 390، حديث 1.