ژان استوارت ميلدر تعريف ديگرى كه از ثروت ارائه مى‌دهد آن را «قوه خريد كالا يا توان مبادله با كالاى مورد نياز» مى‌داند[1].

ميل‌Mill دو نوع ثروت را از يكديگر متمايز مى‌داند: ثروت جمعى كه عبارت است از آنچه داراى منفعت و بهره‌ورى باشد، و ثروت فردى كه عبارت است از آنچه بتواند فرد را بر به دست آوردن آنچه براى او مفيد است و در اختيار ديگرى است، توانا كند بدين ترتيب ثروت شامل رهن سند مالكيت زمين نيز مى‌شود.

از سوى ديگر ميل‌Mill امكان ذخيره سازى و اندوختن را شرط مفهوم ثروت مى‌داند، و به همين دليل قدرت بر توليد خدمت را ثروت نمى‌داند؛ زيرا قابل ذخيره سازى و اندوختن نيست‌[2]. اقتصاددانان جديد معمولًا مفهوم ثروت را به مفهوم سعادت و رفاه فردى و اجتماعى پيوند مى‌زنند، و ثروت را عبارت از چيزى مى‌دانند كه بتواند سعادت و رفاه فردى يا اجتماعى را تأمين كند[3].

در فقه اسلامى ثروت معادل «مال» است كه در فارسى از آن به «دارائى» تعبير مى‌شود، و بنابر آنچه از عبارت فقيهانى چون محقق ثانى (رحمة الله عليه) در جامع المقاصد[4] و شيخ انصارى (رحمة الله عليه) در كتاب البيع استفاده مى‌شود[5] ماليت مال متقوّم به بهره‌ورى يا منفعت مقصود نزد عقلاء است.

[1] . همان، 25.

[2] . همان.

[3] . همان، ص 30- 32.

[4] . على بن حسين كركى، جامع المقاصد، ج 4، ص 15.

[5] . امام خمينى، كتاب البيع، ج 1، ص 105.